Hilabete luzeska
eman dut blogean ezer idatzi gabe. Leiho bat irekita (ala itxita?) utzi nuen
eta bertatik ez da mugimendurik somatu azken hogeita hamaika egun luzetan.
Mundua geratu izan balitz bezala edo denok oporrak batera hartzera joan izan
baikinen. Niri behintzat ederto etorri zait etena; ederra izan da atsedena eta
bideari berrekiteko asmoarekin itzuli naiz, mundua, inondik ere, gelditu ez
delako eta datorkigunak ezusteko galantak dakarzkigulako berarekin.
Abuztuak sentsazio
mingotsa ere utzi dit, gu bizi garen gizarte polikromatuaren joerak eskuin
aldera jo duelako, indarrez. Horratx, bestela, adibiderik sakratuenak:
Vaticanoko buruzagiaren bisita zalapartatsua eta espainiar konstituzioaren
aldaketarako proposamena eta, ondorioz, gauzaketa. Pentsatzen dut egoera
kezkagarria dela eta botere ezkutuek amildegirantz garamatzate. Dugun irtenbide
bakarra buru eta bihotzez borrokatzea da, amildegiko ertzetik aurrerako urratsa
guk bolondres eman dugula lepora ez dakigun.
Ikasturteko aurreneko ekarpentxo honetan baikortasunez idatzi nahi dut,
zailtasunetatik garaile aterako garela pentsatuz. Eta beti bezala, geroak zer
ekarriko dugun itxaroten egon gabe, ekin diezaiogun lanari, horixe baita
sendabiderik egokiena.
Argazkia: Tere Anda Lazpita
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina