ESPEKTAKULURAKO SARRERAK ESKURAGAI

Ziur aski, Sanchezek berriro gobernatuko gaituen ala ez erabakitzeko Kongresuko osoko bilkuraren data ezagutu beharko nuke. Baina ez da horrela, gaiak ez baitit bibraziorik sorrarazten. Egia esan behar badut nire jarrera ere ez da hain kategorikoa, batzuen eta besteen artean nahiago baititut une honetan amnistia ematearen alde daudenak.

Transakzioaren prezioa eskaintzaren eta eskariaren arabera finkatzen den merkatu bat bezala da politika, hau da, -ekonomiaren oinarrizko kontzeptuetan ikasten den moduan- gaur garestia dena bihar merkea izan daiteke. Unean uneko baldintzen uhinetan mugitzen da politika. Hori badakite sektore horretan karrera egin nahi duten guztiek, eta ez nahitaez zirku politikora zerbitzu eta sakrifizioaren benetako espirituarekin iristen direnek (desagertzeko arrisku handia duen espeziea, hain zuzen)

Horregatik, gaurko batzuen jantzi-urradurak atzoko besteena gogorarazten dit, eta hemizikloko pertsonaia txit argi (?) ukiezinek errepresentatzen duten espektakulua hamaika bider ikusita dugula berresten zaigu, denak pikotara noiz bidaliko ditugun geure buruari galdetzen diogun bitartean.

Hamarkadak dira inozentzia politikoa galdu nuela, eta horregatik ez dut ezertxo ere sinesten estilo horretako merkatarien artean hitz emandakoaz eta adostutakoaz, bistan denez, ez baitute beren onura baino bilatzen. Ez, ez naiz ezkorra. Gizateriaren historiaren irakurle aplikatua nauzue. Eta gero hortxe daude hemerotekak. Jaun andreok, enegarren aldiz espektakulua hastear dago. Sarrerak eskuragai.

Argazkia: pesca.com

OROIMEN LABURRA, HOBE ?

Nire oroimenaren luzera, ingurukoek diotenez, gero eta
txikiagoa da, oraindik arrainena izatera ailegatu ez bada ere. Nire aldetik, berriz, saiatu egiten naiz ariketa eragingarriak burutzen eta autodefinidoekin entretenitzen naiz eguneko ordubetetxoren bat inbertituz  endekapen-prozesuari galga ipini guran.

Eta oroimenari eusteko ariketen liburutxo bakar batean ere gaia agertu ez zaidan arren, argi eta garbi gogoratzen dut 1967ko ekaineko  lehen astean arabiarren eta israeldarren arteko tximist-gerraren irakurketarekin entretenitzen nintzela, Moshe Dayan batekin, ia-ia  nire heroi partikularra izatera heldu zena.

Denboran atzera egiten dut, eta historia sakratua irakurtzen ikusten dut neure burua, Moises batekin, egiptoarrak akabatzen dituena,  ziur aski Assuan baino lehenagoko presaren bat nahita haustearen ondorio izan zena, eta, beraz,  haiek hilda, agindutako lurra okupatzen dute judutarrek, jabetza eskriturarik gabe.

Handik honantzeko milaka urtera, eta neuronak bizirik mantentzeko inongo eskuliburutan agertu beharrik gabe, protagonistei buruzko berriak zerbitzatzen zaizkigu, eta, benetan, arima uzkurtu egiten zait halako izugarrikeriaren aurrean. Eta konturatzen naiz oroimenak goibel eta itxaropenik eza sorrarazten duela, eta ziurrenik arrainek ez dutela horrenbeste sofrikariorik.

Argazkia: BBC

 

ZERO KILOMETROA

Globalizazioa geratzeko etorri zela idatzi nuen aspaldi, eta horren ustezko abantaila eta bertuteak goraipatu nituen, garaiko talaiatik eta bertatik antzeman nitzakeen bibrazioei helduz. Ordudanik dezente aldatu da zeruertza, hodei beltzek ikuspegia eragotzi dute eta gure sorbaldek zama larriagoa eusten dute, eskarmentu handiagoa tarteko. Errealitatearen aurpegi gordina, hain zuzen.

Azken berrogeita hamar urteak igaro izanak aurreko milaka urtetan bezain higadura sakona edo sakonagoa eragin du gure gizarte-portaeran, eta arroila ia gaindiezina sortu du gure gizartearentzat. Izan ere, giza talde gisa zuen duintasunari eusteko eguneroko borrokan ohituta zegoen gizarteak bertan behera utzi du bere burua, aurrekaririk gabeko alienazio eta duintasunik gabeko jarrera pasibo batean.

Iruditzen zait, dena den, beste aldaketa bat prestatzen ari dela, azken hamarkadetan jasandakoa bezain transzendentala, itxaropen pixka bat ekar diezagukeena, izaki arrazional gisa hain sakon esperimentatu dugun lotsa saihestuz. Ziur, ni ez naiz baieztatzeko egongo, baina ez nuke iragarpenean huts egin nahi, aldaketa horren protagonista izango direnengatik, noski, asmatu ote dudan ala ez nigandik esan lezaketenak bost axola baitit.

Goazen giza-itsasontzi honen norabidea zuzenduko dela espero dut, oinarrizko bizi-bulkaden balioa zabalduz. Zero kilometroa berriro lantzen ikusten dut, landa-bizitzaren berrarmatze bat, espazio komunak lehenestearren, lehia basatiaren armagabetze bat, beldurrik gabeko sormen berdearen pizgarri bat, kontsumo arduratsu eta iraunkor bat, guztiontzako ongizatearen bilaketan adostutako kontrol bat,... laburbilduz, bizitza bizitzea merezi duela ahalbidetuko duen denbora datorrelakoan nago... Globalizazioak ekarriko ez duena.

Argazkia: Ekain

ESKU TREBEAK GIDATUA

Bizitza lasterketa bat bezalakoa da, nolakotasun bitxi batekin: azken helmugak sari ezezagun bat du. Helmuga gainditzeak, berataz ezertxo ere ez dakizun espazio batera eramaten zaitu. Ez dakizu zerk espero zaituen HELMUGA kartela igaro ondoren. Urteak daramatzazu etapak salbatzen, eta bitxia da lehiaketa honetan askoz ere pozgarriagoa dela protagonistarentzat garaipen partziala finala baino.

Tira, tetriko samarra atera zaidan sarrera honek zera esan nahi zuen, gaur egun nagoen etapan,  duela urte batzuk bizi-ongi etorria eman genien izaki maiteen taldekide hutsa izatera pasatu naizela, eta niretzat ezezagunak diren bideetatik joateko gai direnez haien esku trebeak gidatzen nau, gal ez nadin.

Eta egiaztatzen dut lehiatzen naizen etapa berri hau, berez, garaikur berri bat dela, sarietako apaletan jarri eta orain arte merezi izan ditugunez harro egoteko. Parte hartzea egokitu zaigun lasterketa honek garaipen partzialaren balio osoko konbentzimendutik garatzea merezi duela uste dut. Azken saria, agian, kamelo bat da-eta.

Argazkia: Ekain

NORK ZAINTZEN DITU ZAINTZAILEAK?

Ezin nion sinesgarritasunik eman irakurtzen ari nintzenari; une batez egutegiak aurrera egin zuela, eta Inozoen eguna ospatzen ari ginela pentsatu nuen. Baina begiak igurtzi ondoren, lasai irakurri nuen albistea: Ertzaintzak zaintza-patruila bat sortu behar zuen Donostian duen kuarteleko aldagelan gertatzen ari diren lapurretei aurre egiteko. Baina, oraindik nire aldetik sinesgogor, hain samur egiatzat hartzen ari garen beste albiste faltsuren bat izango al zen?

Bai, badakit bizi garen mundu traidore honetan -poetak esaten zuenez- ezer ez dela egia, ezta gezurra ere. Eta usterik gutxien denean, bapatean, drama komedia bihurtzen da, txistorra begano bilakatzen zaigu eta ura ardo. Zergatik, beraz, ez da ezkutatuko ardi itxura baketsuan azeri lapurra?

Irakurleak esango dit ertzainak gizon eta emakumeak direla zerbitzu publikoko funtzionarioak baino lehen. Ongi da. Ardi zurien talde batean beti dagoela beltz bat. Onartzen dut. Baina zalantza sortzen zait: eta nork zainduko ditu, badaezpada ere, zaintzaileak? Simpsondarren kapitulu batean Homerrek zaintzaile talde bat sortu nahi zuen, Katu lapurra atzeman guran; Lisak galdetu zuen erdi galduta “Nor izango da poliziaren polizia?” Eta Homerrek, harrapatuta, “Ez dakit, kostazainek, agian?” ihardetsi zuen. Ba, hori. Ni ere erdi galduta nagoela.

Argazkia: s0l0.blogspot.com/