Nire ihesbide gogokoenetako bat izaten jarraitzen du. Agian intentsitatez jaitsi da eta udara mugadu dut, jada ez naizelako mutikoa eta gorputzak ez duelako garai batean bezain ahaltsu erantzuten. Zorte handia da, hitzaren zentzu zabalean, egunsentian uretara irtetea eta lehen argiekin gozatzea, poliki arraunean, kanabera espazioetan barrena doalarik asetasun hutsaren bila. Galdu egiten naiz gogoaren handitasunean.
Umea nintzela esnatu nintzen kirol-arrantzara, eta ilusioa bizirik mantentzen dut, nahiz eta egun amukoa ez izan gehien lehenesten dudana. Iraganeko garaietara itzultzen naiz arraunen erritmora, berriro gertatuko ez diren eszenak nire baitan aurkezten zaizkidan bitartean. Eta erabat dut atsegin, izan nintzela jakitun.
Xuabe, poliki...presarik gabe mugitzen naiz uretan barrena, poztasun ordainezinean murgiltzea besterik nahi ez dudan sentimendu argiarekin, denak bere amaiera duenaz jabetuta eta unea aprobetxatu behar dela jakinik.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina