Iñaki zuen izena eta bermeotarra zen. 1968an geunden. Zortzi lagunek etxebizitza bat alokatu genuen ikasturterako Donostiako Legazpi kalean. Batzuek bageneramatzan urte batzuk etxetik kanpo eta eskarmentu pixka bat -asko ez- bagenuen sukaldaritzan, jakina baita premiak adimena zorrozten duela. Baina Iñaki, amaren magalera ohituta, berria zen trantze horretan, eta bistan zegoen berarentzat zartagin eta eltzeen esparrua ordura arte behintzat eremu jorratu gabea zela. Zortziontzako afaria –arrautza frijituak- prestatu behar izan zuen lehen gauean urduri samar ekin zion lanari eta bere zereginean bakarrik uztea deliberatu genuen, gainerakook jangelara biltzen ginen bitartean, ongi betetako erretiluaren zain. Baina bat batean Iñaki gela hartara agertu zitzaigun eta galdera bota zigun, zurbil-zurbil: gorringoa non doa, erdian ala inguruan?
Anekdota gogoratu dut, Gipuzkoako enpresa batek arrautza frijitu izoztuen
patentea erosi duela irakurtzean. Akabo zalantzak zuringo eta gorringoaren
kokapenari dagokionez! Aurrerantzean arrautza guztiak berdin-berdinak izango
dira, pertsonala prekozinatuen bidea hautatuz gero. Akabo arrautza frijituen
magia. Agur betiko ustekabearen aukerari!. Bizitza ez da lehengoa izango.
Gaitz erdirako, beharbada baserri urruti eta isolatuetako aukera gera lekiguke.
Eta bada ezpada ere, nor beraren gustuko arrautzak dastatu ahal izango diren tabernen
mapa osatzeari lotu beharko gintzaizkioke. Osasuna.
Argazkia: Angulas Aginaga
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina