Roberto Calvo Izagirre Facebookeko lagunak gogoratzen zuen lehengoan Gabriel Aresti zenaren idazkiño bat, 1961ean Joxe Azurmendi filosofo eta pentsalari euskaldunari igorria. Besteak beste zioen bilbotarrak: “Ni gauza guztien gainetik euskaldun abertzalea naiz...Lastima da aberrietan sinesten ez dudana”
Hirurogeietako hastapenetan ni ere abertzalea nintzen -hori bai, etxez barrurako jokaera ezkutuan- baina ez euskaldun. Horixe falta zitzaidan Arestiren maila identifikagarri bertsuan jartzeko. Aberrianotzat har ninduketen, beraz, ziurrenik garaiko giro politiko kulturaleko fruitu arrunta. Aresti rara avis handia zen. Gero “Honela mintzo zen Zaratustra” irakurri nuen eta grabatuta geratu zitzaizkidan Nietzscheren lan eder horretako lehen esaeraren hitzak: “Eta hogeita hamar urterekin abandonatu zuen bere aberria eta bere aberriko aintzira, eta mendietara alde egin zuen”
Ni ere poliki-poliki abertzalearen janzkera dirdiratsua ahazten joan nintzen, eta euskaldunen mendietara jo nuen arropa berriaren bila. Ez nuen gauza dotorerik behar, negu gordinetako hotzetik babesteko balioko zidanaz gain. Zaratustra baino goiztiarrago ibili nintzen ni, hogeita bi urterekin alde egin bainuen euskararen malda neketsuetara, baina inportanteena ez da hori, baizik eta Nietzschek supergizontzat aurkeztutako Zaratustra ez bezala, ni euskaldun arrunta naizela, euskara aberrian. Ia-ia Aresti bezala.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina