Aro desberdinetako esperantza eta ilusioak
ezberdinak izaten dira. Jakina norbanakoaren baitan erro zaharreko bi
sentimendu horiek bizi daitezkeela, baina denboraren poderioz mehetzen joaten
dira iragarpen zalantzagarrizko itxaropen eta grinak, eta azkenik aldatu egiten
ditugu berri batzuekin ordezkatuz.
Begira: arrantzan ateratzen naizenean
amuarraina izaten dut helburu nagusia. Duela mende erdia (bai, berrogeita hamar urte baino gehiago daramazkit kanaberarekin!) ahalik eta piezarik
handiena hartzea zen nire xedea. Eta esperantza neukan goizero marka berria jarriko
nuela. Horren ondorioz, ilusioa egiten zidan, arrain hura labean
ipinita, etxeko guztientzako otordu goxoa prestatzeak.
Amuarrainak desagertu egin dira nire ohiko
arrantza tokitik eta beste arrain mota asko azaldu badira ere nire baitan haien
gaineko esperantzak segitzen du bizirik, piezaren neurria bigarren planora
igaro delarik. Esperantza daukat oraindik nire kanaberaren amuan inoiz
amuarrainen batek tenk egingo duela. Berdin dit tamainak. Ilusioa ere desberdina
da: nirekin batera argazki kamera eramaten dut txalupan eta amuarraina
harrapatuko banu harekin pare bat erretratu atera ondoren ostera itzuliko nuke
uretara, nire baitan esperantza eta ilusioa pizturik iraunarazi ahal izateko.
Sasoien joan etorriekin aldatzen joaten direla dakidan arren.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina