Gasteiztik etxerako autobusean nentorren
iragan astean eta aurreneko aldiz nire bizitzan tapoiak erabili nituen.
Argizarizko tapoiak, hain zuzen, hiru jarleku atzerago eserita neraman emakume
baten telefono bidezko berbaldi alua ez entzuteko.
Telefonoaren morroi izan gaitezke, ala ez.
Nork bere mugak jartzen ditu haren erabilpenean. Pertsonaren alukeria, aldiz,
telefonoa baino berezkoagoa da, nahiz eta aparailuaren bitartez proiekta
daitekeen ad infinitum. Konturatu al zara, irakurle, zer
txorrada sorta entzun daitekeen autobus batean, bakar bakarrik - guk eskatu gabe- norbaitek bere bizitzaren partaide egin nahi gaituelako?
Tapoietako anekdota kontatu diot lagun dudan
euskal idazle eme bati eta berak azaldu didanez behin halako berbaldi txoro bat
jasan behar izan zuen, ordu bete luzez. Lagunaren atzean eseritako mutil bat
beste norbaiti zehazkizun guztiekin azaltzen ari zitzaion bere emaztegaiarekiko
haustura. Komunikazioa amaituta, nire lagunak burua itzuli eta senargai ohiari
bota zion: “Autobuseko guztioi eman dizkiguzun 
zehazkizunen arabera, neska oso
majoa zen eta gaizki egin duzu hain erabaki traumatikoa hartzeaz”
zehazkizunen arabera, neska oso
majoa zen eta gaizki egin duzu hain erabaki traumatikoa hartzeaz”
Autobus eta antzekoetako
telefono-elkarrizketa multientzuledunak izango al dira sozializazioaren
arrastorik primitiboena? Ala giza-ergelkeriaren oinarrizko sintoma?
Argazkiak: zientziakaiera.eus; autobusnet.com
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina