Oso ingeles onarekin erantzuten ari zitzaien
auskalo nongo bikote atzerritar baten galderei. Gasteizko tren geltokian
nengoen eta ilara egiten ari nintzen, informazio puntual bat behar nuen-eta.
Leihatilako enplegatuak abegi osoz hartu zuen nire aurrean zegoen bikote gazte
hura eta denetariko argibideak ematen ari zitzaizkien. Renfeko informazio
iturriekin asebeteta geratuko zirelakoan nago. Ez zen gutxiagorako, langile prestu hark erakutsitako arreta zabalari erreparatuz.
Txanda egokitu zitzaidanean, lehiatilaraino hurbildu eta - aitortu behar dut,
enplegatuaren hizkuntzetarako trebezia frogatu guran- "txartela urreztatua
ateratzeko, zer egin behar dut?" itaundu nion. Eta hantxe amaitu zen
Renfe-ko informazio zerbitzuari "aparteko" bat eman beharko ote nioneko
esperantza. Irribarre eta jokaera galaia galdu gabe, "De eso me pillas
flojo" lakonikoarekin erantzun zidan langileak, Gaztelako lingua franca erabiltzera behartu
ninduela. Hori bai, teorian EAEko bi hizkuntza ofizialetan idatzitako
oharrez josita zegoen leihatilaren ingurua.
Beraz, nire aurreko bikote arrotz hark bere
herrira eramango zuen ideia (faltsua) zalantzarik gabe, euskaldunok bertako bi
hizkuntzaz gain ingelesa ere aise erabiltzen dugunekoa izango zen. Ilaran
zegoen euskaldun naizen hau, ordea, gutxietsia sentitu zen, espainiar tren
erakundeak ez baitzidan nire hizkuntzan atenditua izateko aukera eskaini.
Leihatila okerra? Ez: konpainia gezurtia. Berriz diot: irribarre eta jokamolde
onak galdu gabe.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina