Ez dakit irakurleak
ezer entzun ote duen Argentinako El Clarin egunkariaren gurutzada
partikularraz, argentinarren Fernandez presidentearen erabaki baten aurka.
Teorian, Ikus-entzunezko Komunikazioaren Zerbitzuak arautu nahian, gerra
mediatiko batean sartu dira El Clarin eta gobernua, bi aldeek, noski, informazio aske
eta gardenaren aldarrikapena haizatuz. Monopolioaren hurreneko erasoari (Clarin) medioak kontrolatzeko estrategia (Fernandez Kirchner) kontrajarri zaio, gerran nork irabaziko ote ikusgai. Nahiz eta, itxura guztien arabera, Europa eta AEBetan bezala argentinar komunikabideetako espektroan ere kapitalismo eta neoliberalismoa dira borrokan ditugunak, gizarte gizaraxoaren kontra. Nahi den bezala jantziko dute auzia, baina funtsean hiritarraren kritika eta hautaketarako libertatea azpiratuko dute batak eta besteak.
Medioak, berez, ez lirateke herri demokrazietan injustiziaren eta giza desberdintasunaren kontrako paladinak izan beharko. Baldin badira... demokrazia ez da herrikoia. Eta, nire hitzak negatibotasunez margo ditzakedan arren, iruditzen zait egun ez dela munduan lege-eraikuntza aproposik herri demokraziaren baloreak babesteko. Kontzentrazioak hankaz gora jarri du medioen sinesgarritasuna eta gobernuek iraupen desioan diseinatzen dute euren politika mediatikoa. Batera eta bestera merkatuko lege basatien lokarri gupidagabeak hedatu dira eta ondorioz urratu egin zaigu manipulatu gabeko informazioarekiko eskubidea.
Horregatik, herriaren aldeko komunikazioa hobetzea ez da helburu samurra. Oso
larri gaude, erabaki sendo eta serioak egungo enpresa eskematik kanpo
hartu beharko bailirateke, eta hori ezinaren hurrena dugu. Herri partaidetza
bermatzea ez da egun batetik bestera gauzatuko, boterea -hain justu- parte
hartzea eragotziko dutenen esku dago-eta.Medioen bilakaera aurrerakoia ez datza kazetarien esku. Baina profesionalak ezinbesteko kate begiak ditugu, inoiz kazetaritzaren duintasuna loratuko bada. El Clarin, Prisa, Vocento, Unidad Editorial, Murdoch, Slim... neoliberalismo nazkagarriaren izen desberdineko arieteak ditugu. Medio ahaltsuak ustelkeriaren beste paradigma bat bilakatu dira. Eta gobernuak, haien transmisio-uhalak.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina