Ironia bide da, komunikazioari dagokionez, giza banakoen
askatasunaren azken babestokia. Gero eta nireago daukat ikuspuntu hori,
eta ironia literatura-figura gisa maiztasun handiagoaz erabiltzen dut
barne satisfakzioa ez ezik irakurlearengandik -ekartzen didanean- adostasun
subjektiboa baitakarkit, asebetasuna biderkartuz.Ironia umorearekin joan daiteke lotuta baina ez derrigorrez. Gertakizuni buruzko iragarpenen eta errealitatearen arteko diferentzian oinarritzen da ironia, sor daitekeen paradoxaren hurrena bilakatzeraino iritsiz. Eta umorea antzematen bada mezu ironikoan, bide erdia dago eginda, esanahiaren gunea ulertu dela adierazten baitu. Nire lehen idazkietatik –eta ordudanik laster lau hamarkada beteko ditut- nahitako zentzuaz azalduta eman dut sarritan gertaeren berri, lengoaiaren eta autokontzientziaren orekari eutsi behar izan diodalarik, barne estropozuan ez jausteko.
Mendebal estatuek eta arabiarrek Sirian bakea ezarri nahi dutela idazten
badut ironia dosi batekin jokatzen ari naiz, noski. Rajoy eta Merkel proiektu
ekonomiko amankomun baten liderrak direla adieraziko banu nire hitzei ironiazko
kutsua bilatu beharko litzaieke, ezen nire ideiak publikoki azaltzean
gezurretan aritzeko asmorik ez dudalako. Eta ironiak, barre algararen
premiarik ez badu ere, nahita nahi ezkoa du egia osoaren bertute gardenarekin
jokatzea, mezua hipokresiaren itzalpean ezkutatuko ez bada.
Ironia da, beraz, etsipen sakonean ez erortzeko seriotasun zorrotz ortodoxo aspergarria eta aldarrikapen irrigarriaren artean geratzen zaidan errekurtsurik baliozkoena. Izan ere, nola arraio egin niezaioke aurre ironiarik gabe eguneroko albisteen gurpil monotono, antzugarri eta kirasdunari? Gezurrak eta desinformazioak behartzen naute ironiaz mintzatzera, idaztera eta ia-ia baita pentsatzera ere. Adibide berri bat: enpleguaren gaineko erreportaia El Paisen, bere orrietan Prisa taldearen langileen murrizketa aipatu gabe, informazio prostituitua iruditzen zait eta sentsazio horrek ironia paseatzera ateratzera gonbidatzen nau, zuzeneko enbidora inora eramango ez nindukeelakoan. Baina, bada ezpada ere, beste barik ozen esaten dut gezurrik borobilena dela egia –zatitxo bat bada ere- aproposean ezkutatzen duena.
Ironia da, beraz, etsipen sakonean ez erortzeko seriotasun zorrotz ortodoxo aspergarria eta aldarrikapen irrigarriaren artean geratzen zaidan errekurtsurik baliozkoena. Izan ere, nola arraio egin niezaioke aurre ironiarik gabe eguneroko albisteen gurpil monotono, antzugarri eta kirasdunari? Gezurrak eta desinformazioak behartzen naute ironiaz mintzatzera, idaztera eta ia-ia baita pentsatzera ere. Adibide berri bat: enpleguaren gaineko erreportaia El Paisen, bere orrietan Prisa taldearen langileen murrizketa aipatu gabe, informazio prostituitua iruditzen zait eta sentsazio horrek ironia paseatzera ateratzera gonbidatzen nau, zuzeneko enbidora inora eramango ez nindukeelakoan. Baina, bada ezpada ere, beste barik ozen esaten dut gezurrik borobilena dela egia –zatitxo bat bada ere- aproposean ezkutatzen duena.
Ironia atsegin dut ihes tutu egokia baita, orduak joan eta orduak
etorriko desinformazio lotsagabeak morala jan ez diezazun.
Argazkia: Tere Anda
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina