KONTUZ, BADAEZPADA ERE!

Eguneroko bizitza-martxa neurri ulertezinak hartzen ari da, duela hogeita hamazazpi urte desertuan zeharreko ibilaldiari ekin genioneko optikarekin neurtuz gero. Diktadorea hil eta etorkizunak ekarriko ziguna ezin asmatuz, margo-irudirik tragikoenean ere ez genuen hain osotasun ilunik pintatuko. Mende heren batean gai izan gara esperantzak,  gure izerdiaren ondoriozko ondaretxo apurra gugandik besterik nahi ez dutenen esku jartzeko. Pikutara bidali da gizon-emakume aske izatezko harrotasuna!

Bidean jarri ginen eta aldapak gogoaren laguntzaz gainditzen direla uste izan genuen. Inozo halakook! Denborak gure ametsetik esnarazi gaitu eta begi aurrera ekarri digu errealitatearen krudeltasuna. Dirudienez, boteretsuek markaturiko ildoak lagun hurkoa izorratzera eraman behar gaitu, derrigorrez. Ez dago eskua luzatzerik: FMIk debekatu du.

Ongizatearen gaineko kontzeptua iraganeko ero batzuen ameskeriatzat hartu dute orain gure zaintzaile orojakitunek. Eta gizakion oinarrizko eskubideak -nazioarteko itun aintzatsuetan jasoak- ezerezean gelditzen ari dira, ekonomia murriztaile, basati eta sentimendu gabearen izenean. Lan egiteko eskubidea eta Anbrosioren karabina antzerako sinbolo barregarriak dira. Eta karramarroak bagina bezala,  atzerantzeko urratsak emateko premiaz mintzatzen zaigu iturri ofizialetatik. Boterea asezina izan da beti eta orain ere horren erakuspen zabal eta sakonarekin zigortzen gaitu.

Estatuak -ai ene, zorioneko estatua!- bere hiritarrak abandonatu egin ditu ahaltsu berri horien patura. Kapitalak -bai, ikusezina bihurtu den faktore guztiz ahaltsu hori!- tranpara garraiatu gaitu eta bakoitzari esku-burdinak ezarri ondoren torturarekin  gupidagabe mehatxatzen gaitu, "kontuz, badaezpada ere". Lotu ditzagun petrinak! 

 Argazkia: Tere Anda