"Erregeak
makilatuta agertzen ziren euren hiritarren aurrean. Eta emakumeak biluzik ager
zitezkeen. Baina inolaz ere margotu gabe!" dio "Paradisuko
atarian" nire antzezlaneko pertsonaia batek. Espainiako errege
borboia makilatuta joan bide zen Botswanara, baina bere hiritarrei bizkarra
emanez eta isilpean. Hau da, gaizki egiteari gutxienez apropostasun eta
gauekotasuna egotz lekioke. Casi ná!
Nik gizon/emakumeon berezko onestasunean sinesten dut. Ez onestasunean
bakarrik, baita ohoretasunean ere, hain zuzen, batak bestera eraman baitezake,
aurrenaren kudeaketa zintzo baten bitartez. Onestasuna egiarekin lotu dut beti,
hau da, niretzat pertsona onestoa da bere buruari egiaren justizia aplikatzen
diona. Eta onestasuna zeharo beharrezkoa dugu ohoretasunera iristeko.
Ohorearen postulatuekin ari denari begirunea diot, errespetua.
Dena den,
onestasunerako ahalmena gizon-emakumeon berezko dohaina ote den zalantzan
daukat. Inozo samarra naizelako, sortzezko bekatuarekin bezala, gizakiok
ohorezkoak izatezko ukituarekin ere jaiotzen garela uste dudala iruditzen zait.
Ezen, sehaskatik onestoak izan diren pertsonak ezagutu ditut. Kontrako
adibideak jar nitzakeen bezala. Eta, zinez, ohoretasunera berezko merituz heldu
diren batzuen izenak ere aipa nitzake.
Garbi dago
borboiak galdu duela ohoretasunaren aukera. Ez dakit jainkoen ukitu
baliotsuarekin jaio zen ere. Hala izan bazen, bistan da bidean galdu zuela
onestasuna. Bertuterako suposa zekiokeen dohaina garaipeneko arkutik pasatu du.
Cesarren emazteari bezala- izana eta itxura exigitu behar zaio edozeini -are gehiago errege papera egiten duenari- onestasuneko
orduan, eta garbi utzi du berarekin ez doala itxura. Izanari buruz nahiago dut
isilik egotea.
Ohoretasuna nork
bere jokaerarekin lortzen du, ekintzekin. Euren artean kongruentzia darakusaten
ekintzekin, alegia. Borboiak ez du erakutsi kongruentzia, justizia hiritar
denentzat berdina dela eta milioika gazteren langabeziak loa kentzen diola
adierazi baitu, jarraian bat ere kontzientzia arazorik gabe hiritarrei iseka egiteko.
Iseka eta iruzur morala.
Erregea Botswanara makilatuta joan zen, nire antzezlaneko protagonistak
erabiltzen dituen pintura eta ukendu berdintsuekin. Baina nire errege
hori bere menpekoen aurrera horrela disfrazatuta atera bazen, bere
ohoretasuna erakustearren izan zen. Espainiarren erregeak, ordea,
atzeko atetik alde egin zuen bere hiritarrek ikus ez zezaten, eta hegazkinean
itzuli dute ospitalera, eraman ezin izan zuen onestasunik ezak kakaztuta.
Argazkia: pysnnoticias.com
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina