GERRARIK EZ

Urteak pasa ahala, gerra bat jasan zuen belaunaldi batean jaio eta hazitako gure gurasoen jarrera hobeto ulertzen ari naiz. Gerra hartan ezagututako eta pairatutako izugarrikeriak barruan gorde zituzten gure nagusiek, eta, suposatzen dut, oinazea euren baitan hausnartzen zuten, ezelako kanpo keinurik gabe. Nire kasuan eta milaka euskal etxetan berdin, ez nuen inoiz gurasoen arteko elkarrizketarik entzun sufritutako infernuari buruz, ezta, noski, seme-alabekiko komunikazioan ere. Katarsia isiltasun emozional esanguratsu baten bidez sakrifikatu zuten.

Jakina, alderdi galtzailearen kide izan zirelako -askotan erabateko pasibotasunetik- jakitun ziren ezer adierazteak zekarren arriskuaz, baita senideak bezalako zirkulu itxietan ere, eta beldur ziren haien iritzietan hautematearen ondorioez. Baina, zalantzarik gabe, parapetatzen ziren isiltasun hark sustrai sakonagoak zituen, eta gerrak eragindako izu-sentimenduarekin zegoen lotuta. Nahiago izan zuten gerra madarikatuaren itzalik txikiena ere gure ingurutik uxatzea, agian gorrotoaren zurrunbilo birrintzailean eror ez gintezen. Eta eskertu egiten diet oraingo ezintasunetik.

Gerra ez da ezeren konponbidea eta azkenean bizitzak eta itxaropenak suntsitzen ditu. Ez zaizkit ezta jostailuzko armak ere gustatzen. Baina badakit ezin zaizkiola begiak itxi errealitateari, utopia gure borondatean bakarrik existitzen dela, eta mundua aldatzeko lehenik gizaki guztiok lur planetatik desagertu beharko genukeela. Baina hori gertatzen ez den bitartean, agian ez legoke gaizki geure zilborrari gutxiago begiratzea, eta, bizitzaren bihozgabekeriak geure baitan bakarrik hausnartuz, aldameneko lagunaren bizitza atseginagoa egiten saiatzea.

Argazkia: Ekain