Gero eta murritzagoa agertzen zaigu izpiritu
askearen esparrua; gero eta estuago sortzailearen askatasuna. Atzera jo izan
balitz bezala, badirudi egungo gizarteak ahaztu egin dituela oinarrizko bi
printzipio: lehena, artistak, bere lan sortzailearen bidez, gizakien
arteko diferentzia txikitu egiten duela. Bigarrena, berriz, obra artistikoaren
bitartez gizakiaren sormena gorengo erpinera heltzen dela. Gure inozotasunean zentsura hilda zegoela pentsatzera ailegatu ginen. Iraganeko mamutzar gogo-kamustailea betiko ahaztuko genuela iruditu zitzaigun eta libertatearen hegoek artearen independentzia lau haizeetara hedatuko zutela uste izan genuen. Idazle, eskultore, musikari, antzerkilari, zinegile eta abarrek libreki sortuko genuen aurrerantzean. Eta artistak mundu berriko argi dirdiratsua izango ziren.
Bai zera!! Artearekiko gutxiespena
sendotu egin da gure artean, kultura (?) alienagarria nagusitu zaigu eta
botere publikoetatik sortze askearen prozesuari kateak jartzen zaizkio.
Esanekotasunik ez darion ekimenari, kaina! Horrekin guztiarekin, egiari zor beharko
litzaiokeen zintzotasuna hautsi egin da eta artista morroi bilakatu zaigu.
Salba gaitzakeen bakarra geure buruarekiko diziplina konprometitu eta sortzailea da, borroka askatzailean zutik iraunaraziko gaituena.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina