Ez naiz poesian aditua. Baina gustatzen zait, eta hori nahikoa da eroso sentitzeko esku artean poema liburu bat dudanean. Beste gauza bat da -bizitzako arlo guztietan bezala itxaropenak eta azken emaitza neurtzen direnean- liburua amaituta irakurritakoak asetu ote nauen. Poesia irakurtzen hasi nintzen, ziur asko, sorkuntza poetikoan egin nituen lehen saioekin. Hori, igaro diren hamarkadek emandako ikuspegiarekin aztertuta, oso denbora tarte laburra izan zen, baina nahikoa, hain zuzen, bide onetik ez nindoala konturatzeko.
Geografiko zein emozionalki, gertuko eta
urruneko poetekin gozatu dut. Irakurtzea da kontua, begiak itxi eta
harrapatutakoa barneratzen saiatzea, nor idatzi duen ahaztuz -beharbada
osagairik zailena. Betetzen bazaitu, liburuaren hautaketan garaile izan zara.
Garai batean poesia musikatuak erakarri
ninduen indartsu. Greateful Dead-etik Xabier Leteraino, Bob Dylan, Tim Hardin
eta Donovan barne. Geroago poesia biluzia besarkatu nuen, edukia nahas zezakeen
gehigarririk gabe. Eta egileen zerrenda zabaldu egin zen, emaitza
positiboarekin.
Eta bitxiena da ez dudala lehentasunik gogoko
poeten artean. Deskribaezina bihurtzen den emozioa sortzen didana da momentu
horretako nire egilerik gogokoena. Eta gerta daiteke biharamunean zeharo ahaztu
dudala bere izena.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina