Mingotsez irakurri dut Madrilen azken bost urteotan haur gehiago desagertu direla aurreko berrogeita hamarretan horrela erregistratuta zeudenak baino. Zifra dardaragarria, drama sozial gisa esan nahi duenarengatik. Horrelako giza hondamendiren jatorrian arrazoi ugari egon daitezke, gizakiaren kontzientzia larritzeari uzten ez diotenak. Eta gizakia esanez, ez naiz ari Israel-Palestinaren gatazkaren erdian ospitale, ikastetxe eta abarren bonbardaketen kontra ahotsa altxatzen ez dutenei buruz, baizik eta egunero hiltzen diren ume errugabeak ahaztuz Netanyahuri Irango petrolio eremuak ez suntsitzeko eskatzen diotenak. Nazkagarria, besterik gabe.
James Barrie idazlearen “Inoiz ezeko
herrialdea”ren umeak datozkit gogora halako albiste zirraragarriekin batera,
umeak heldu izatera ailegatzen ez direneko izar baten barruan kokatuak. Helduak
izateagatik gaiztoak diren Garfio kapitanaren agindupeko eskifaikideen gaiztakeriak
noiznahi jasan beharrean dauden umeak dira, hazi nahi ez dutenak. Zoritxarrez,
ipuina da eta errealitatean umeak hazi egiten dira.