Notre Dameko
erreketak ostera azalerazi ditu munduaren miseriak eta kontraesanak. Ni sutan jarri nauena, katedraleko garrek eurek baino gogo erredura larriagoez, Bernard
Arnault, Françoise Bettencourt, Henri Pinault, hots, Frantziako
boteretsuen arteko banitateen lasterketa eroa izan da, eskuzabaltasun faltsu eta
hipokritaren erakuspen lotsagarrian galduta.
Eta gogoratu
dut eliza katolikoaren baitan erakutsi zitzaigun parabola eredugarria, jipoitua
eta lapurtua izan zen gizonaren aurretik lebita bat, apaiz bat eta samaritar
bat igaro zirenekoa. Aurreko biak, ziurrenik beraiekin ez zihoala pentsatuz eta
euren buru-eskeman oinarrituta, laguntza eskatzen ari zen zoritxarreko haren
ondoan keinu bat ere egin gabe igaro ziren. Ez bide zuten euren baitan gaizki egitearen
kontzientzia txarrik. Samaritarrak, ordea, beste biek jaso zuten balore
berdinetan hezia zen arren, era egokian erreakzionatu zuen, kontrakoa burutuak
kontzientzia txarra piztuko ziolakoan. Seguru asko, bere buru-eskemaren aurka
jo zuen, laguntza eskainiz.
Baina eskua
isiltasunetik, diskreziotik, anonimatotik luzatu zion samaritarrak gizon hari.
Lau haizeetara pregonatutako laguntza ez da laguntza, boterearen erakuspen
interesatu, faltsu eta erruki gabea baino. Frantziako billoidunek ez dute parabolako
samaritarraren ikasgaia praktikan jarri, eta eliza katolikoak ez die errieta
egin, txaloak eskaini baizik.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina