BILATU

abendua 26, 2016

BESTE ORRI BAT

Ixten ari gara urtearen liburua. Gure bizitza bilduman beste argazki bat gehiago ageriko da, duela ez hainbeste ia-ia hutsik zegoen kajoia gainezka egitear dagoelarik. Erlojuaren gurpilak ez daki zer den atsedena eta segundoz-segundo ibilaldiaren amaieratik hurbilago jartzen gaitu. Eta?

Egia esan behar badut, ez nau bat ere beldurtzen iluntasun ezezagunak. Eta ukitzen dugun eguneroko errealitatea hezur mamiraino gozatu behar delakoan nago. Ez dut sinatzen Castelaoren "os vellos non deben de namorarse" ospetsua. Ez nago bihotzeko adiskide izan nuen Juan Garmendia Larrañagarekin, "zaharrok ez dugu planik egin behar" adierazten zuenean. Nahiago dut Jacques Brelen:


Les vieux ne meurent pas,
ils s'endorment un jour
et dorment trop longtemps.

Kajoia argazkiz beteta daukadan arren, ilusioa egiten dit gehiagorekin aberasteak.



Argazkia: Tere Anda

abendua 19, 2016

NOLA IRAUNARAZI ILEA?

Ezagutu nuen Abrotano Macho oso gaztetik maiz erabiltzen zuena. Nik xanpu bereziarekin garbitzen nuen ilea. Eta baziren beste zenbait lagun asunak irekitzen jartzen zituztenak, behin hotzituz gero likido harekin buruan igurtzi suabeak emateko. Denok kezka handi batek harrapatuta geunden gure gaztaro urrun bezain inozoan: geratuko al gara burusoil? Aitak duintasunez eta, esango nuke, urguilu puntu batez ere zeraman bere burusoiltasuna, baina niri ez zidan graziarik egiten etorkizunean  antzerako estanpako protagonista bilakatzeak.

Nire bizitzaren aldi hura gogoratu nuen lehengoan telebista aurrean eserita nengoela, merkatal iragarkiek ilea galtzearen kontrako erremedioen eskaintza egiten zidaten bitartean. Ikaragarria, aizu, balizko bitartekoen kopurua! Formula magikoak aurkezten zitzaizkidan, alopeziako etsipenean erortzea saihesten laguntzen bide duten krema, ukendu eta pozima miragarri zenbatezinak, antzinako kalakarien eslogan
berdintsuak erabiliz.

Telebistari begira nengoela oroitu nuen behin Mexikoko egunkari batean irakurri nuena: zure aita burusoila bada, lasai egon, zeu ere izango zara eta. Gainera errotatiboak garbi uzten zuen zein den ilea iraunarazteko sistemarik onena: kutxatxo bat. Ilea erori ahala bertara sartu eta hantxe gordetzea da hoberena... norbaitek kutxatxoa sutara edo zabortegira bota bitartean.

abendua 12, 2016

BBC eta PISA


Aurtengo ekainean irakurtzen genuen, BBC Newsen arabera euskal hezkuntza sistema Europa osorako zela eredugarria. Euskaldunok hezkuntzaren bidez berrinbentatzen garela zioen telebista bidezko erreportajeak. Eta hemen aintzazko kanpaiak jotzeari ekin zitzaion sektore askotan. Ez zen gutxiagorako!

Ikasi ezagutzera, ikasi egitera, ikasi elkar bizitzera eta ikasi izatera; horiexek bide dira Unescoren iritziz heziketa aproposerako oinarrizko kontzeptuak eta euskaldunok ei ginen urrezko arautegi hori hoberen ulertu zutenak. Baina...

Orain dator PISA txostena eta adierazten zaigu oso-oso desbideratu eta oker gabiltzala hezkuntza sistema zuzenaren ardatzetik. Eta kopiatu behar dugula Gaztela Leongo planetatik. Eta gure urguilua zaurituta geratu da, oso minduta, zer gertatzen ari den galdetzen diogula gure ego jipoituari.

Non dago bi eszenategi kontrajarri horien arteko marra bereizlea?  Hemen ez du balio "in medio virtus"ek. Dena den, balizko kataklismoaren aurrean  beti gogoratzen dut egoerarik txarrenetatik ere aukerak jaio daitezkeela. Eta bizitza-ibilaldia eragozpenen kontrako lehia bilakatzen dela, aurrera joko bada. Zilbor hesteari begira geratu gabe, arrakastaren biguntasun goxoan ere hobekuntzarako jarrera aktiboak markatu behar du iparra. Berdin-berdin, porrotean. Jantziak urratzeak burua galtzearen hurrena litzateke, hots, betiko galera. Horregatik, etengabeko hausnarketari horren gaineko konbentzimendutik heltzea dagokie pertsonari eta giza kolektiboari,  akzio-erreakzio formula xumearekin.

Argazkiak: bizkaiatalent, noticias gipuzkoa

abendua 05, 2016

SANTA BARBARA, EJERTZITOA ETA GINSBERG

Santa Barbara izan genuen atzo, abenduaren 4. Eta kafe baten laguntza ketsu eta isilarekin lerro hauek idaztera jarri nintzen, irudimenak hegan egiten zuen bitartean,  ezinbesteko baldintza dena, hain zuzen, komunikazioaren galaxian inora iritsiko bagara.

Oso berandu heldu nintzen Allen Ginsbergengana. Aitortu behar dut bere ikasle hurbilenen bitartez jabetu nintzela poeta amerikarraren indar eta sakontasunaz. Eta Santa Barbara eguneko goizean berreskuratu dut nire oroimenaren arasetatik antimilitarismoko militante sutsuaren oihu hura: birrin ditzagun ejertzitoak, mutilen negar zotinik entzun ez dadin.

Zertara datorren Ginsberg gaurko nire honetan?

Begira: atzokoaren moduko aspaldi-aspaldiko egun batean ejertzitoaren aintzaren aldeko brindisa egitea egokitu zitzaidan,  nire baitan ejertzito guztien kontrako madarikazioa gailentzen zen bitartean. Eta Santa Barbararen bidez oroitzen dut urtero militarismoaren aurkako nire jarrera. Hain justu, artilleroen festan bat egiten dut are indar handiagoaz Ginsbergen utopiarekin.


Argazkia: wikipedia