SANTIAGOTIK SANTANARA

 

Gaur amaitzen bide da Gasteizko uda idaz-buruari jaramon eginez gero. Atzo hasi eta gaur bukatu. Behingoz, bederen, gustatuko litzaidake jakintza zaharraren herrena agerian geratzea, adineko guztia ez baita okerrik gabea, are gutxiago eguraldiaren gorabeheretan. Egutegiak nahikotxo pilatuta ditugunok eskarmentuan gradu bat altuagoan gaude oraindik gordin samar daudenak baino. Ez zaigu, beraz, ikusi eta bizi izandakoaren meritua kenduko.

Esan liteke gauzak aldatuz doazela. Ahalegin gintezke frogatzen klimaren aldakuntzak gugan eragin positiboa duela eta hotz beroen lasterketan gorantz goazela, iragarrita dauden tenperatura itogarriek horrela darakutsatela baieztatuz. Eta hurbilduko zaigu laguna, bera bero dagoela adieraziz. Bego horrela, bere arrazoi eta desadostasun guztiekin.

Niri dagokidanez, gaur arratsaldean eguneroko osteratxoa egitera ateratzen naizenean, lepoan ohiko jertsea eramango dut, orain arte egin dudan bezala. Izan ere, jakintza zaharrak herrentasuna ager dezakeen arren azkenik jakintza da eta asko daki, zer arraio!

 Argazkia: www.ttiklik.com

EKONOMIA HUTSAREN ESKLABOAK

Giza kolektiboaren garapena soziala izango da ala gureak porrot egin du. Ezeren gainetik gizakia izango da garaile ala esklabo hutsak bilakatuko gara. Izan ala ez izan, argi eta garbi. Ekonomiak ezin du gizartea askatu, formula askatzailean oinarri ekonomikoa derrigorrezkoa gertatzen zaigun arren.

Pandemiak mundua hankaz gora jarri digu eta hamaika laudorio entzun ahal izan ditugu, botere politikoek berreskuratze ekonomikorako aldarrikaturako neurriak direla eta. Inoiz erabilitako aurrekonturik handienak izango dira han eta hemengo herrialdeetan martxan jarriko direnak eta badirudi ostera ere ahaztu dugula pertsona diruen labirinto konplikatuan. Salba bedi ahal duenaren gordintasunean jarraitzeko arrisku bizian gaude, neoliberalismo orojalearen hatzaparretan preso.

Egitura defizit erraldoiak azalean utzi du osasun publikoaren gabezia kronikoa. Erakunde boteretsu aseezinek bira berri batez estutu dute mundu osoko populazioaren premia, ia-ia bizitza arrunt duinari eusteko ahalmena ahitzeraino. Eta oinezkook gure mailako albokoari begiratzen diogu, gehiago ote garen frogatzeko, guztiz ahaltsuak gure etorkizuna hipotekatzen digun bitartean. Dinamika horrekin apurtzen ez den bitartean ekonomiak ez gaitu aske egingo.

Argazkia: JMVM

BARNE BIDEAK

 Udaldian barrena goazela ezer ez dela berdina izango oroitarazten dit lagun batek, arratsaldeko kafea terraza batean hartzen ari garela. Berbak labaintzen zaizkigunaren sentsazio patxadatsuak inguratzen gaitu, ez baitugu ezertarako presarik, mundua ez dela gelditu garbi ikusten dugun arren. Gertatzen dena da, gure zain legokeenak ez duela ardura merezi, behintzat uneko perspektibaren arabera.

Gero konturatzen gara ez dela bakarrik uda parteko egiaztapen borobila, urteko sasoi guztiek baitakarkigute pentsamendu berdina. Eta baieztatu egiten dugu barne arragoaren sendotasuna, hamaika abenturatan indartutako eskarmentu solidoa. Ondorioz barregura piztuta zantzotan amaitu dugu kafea.

Bitxiena da gero ohartu naizela ni bakarrik nagoela terrazan, eta elkarrizketa ez baizik bakar iharduna izan dela, nire barne ibilaldi lasaia, tranparik gabea. Ziur nago, goitik behera, ezer ez dela aurrerantzean berdina izango, aldakuntza gurekin baitoa, urratsez urrats, orduz ordu. Udak ez ezik, udaberri, udazken eta neguak ere diferenteak izango ditut. Egia esatera, ez dakit kafe izan ote den edan dudana.

Argazkia: Ekain 

ORTZADAR

 

Errioxa aldean Ortzadar komunitatearen jarraitzaileek zer esan ugari eman dute duela zenbait aste, kideen ohiko bilkura horietakoa izan dela eta. Inoiz idatzi dut zertxobait komunitate horren inguruan, Emilio Fiel bere guru ohia  hurbildik ezagutzeko aukera izan bainuen nire gaztaro gordinean, bera eta biok Alfredo Tamayo jesuitaren ikasleak ginela. Ordudanik berrogeita hamar urte baino gehiago eman dira.

Badakit Emiliok aspaldi egin ziola  uko ortzadarkide izateari, desengainatua, nonbait, berezko bere predikuarekin. Eta ametsen bidezidor arriskutsutik abiatu zen gero, mundu onirikoa exploratzeko Freud eta Jungen teoriez haratagoko postulatuetan zut, bosgarren dimentsioaren ahalmenaz konbentziturik. Azkenean, ene ustez, barne ideia berdintsuen eskaileretatik gora egin zuen predikatzaile donostiarrak, bere jarraitzaile (bezero)ei auskalo zein nolako bertuteren bitartez batek dakien norako bidaia-txartela ahalbidetu asmoz.

Ortzadar komunitatea txiki geratu zitzaion -beharbada ezerosoa barne kontraesanetan- eta mundu  berri bat eraiki zuen beraren inguruan, ortzadarretik ez hain urruti, eta utopia guztiak ahaztuta,  inora ez daraman bidera gonbidatzen ditu orain ere, duela mende erdi bat bezala munduaren etengabeko birei aurrez-aurre begiratu nahi ez dieten lagunak. Bakoitzak nahi duen bezala ahitu ditzake bere indarrak, horretaz ez daukat dudarik. Baina zalantzarik ez,  ortzadarrekoek eta Emilioren jarraitzaileek ez dute inoiz mundua aldaraziko.

Argazkia: JMVM