BIZITZAREN ALDEKO LANTEGIA

Badirudi gauzak serio jarraitzen duela. Eta egoerak berriro pentsarazten dit  ez garela kontziente izan izurritearen garroen indarraz eta ostera aiene erraldoi berri batean gaude sartuta. Ziur nago idazten ari naizen uneko zirkunstantziak ekarpentxo hau irakurri orduko larriagotu egin direla. Joerak begitarte iluna darakuskigu eta ez gaude jaietarako, inolaz ere.

Nora garamatza osasun krisi honek? Begira, ez al dugu beti predikatu osasuna izanez gero gainerako guztia berez emango zaigula? Ez al dugu ohean gaixo gaudenean promes ugari egin behin suspertuz gerorako? Krisi guztiek, txikitxoena izanik ere, aurpegi zurbila daukate, gorputz eta izpirituan beldurra sartzen digutena. Osasun krisiak aukerak ematen ditu sendabiderako... baina horretarako bide horren bila atera behar da. Krisi denik ukatzen bada edo bizkarra ematen badiogu, amaraunean preso segituko dugu, eta gehienez jota txiripaz aurkituko da bidea. Ordurako kasurik gehienetan jantzi urratuak eta zizta pozointsuak jasango ditu pertsonalak bere gorputz eta izpirituan... Ondorioz bizimodu arrunterako plataforma zizko eginda egongo da, sozial eta ekonomikoki.

Sendabidea bilatu nahi izanez gero, beti izango dugu susperraldirako indarra. Bizitzaren aldeko lantegian gabiltza eta.

 

Argazkia: Ekain

 

ZIGORRADAK MEREZI DITUGU

Denok ordainduko genuke zoritxarreko izurrite honi amaiera noiz emango zaion jakiteagatik. Ez naiz epidemologoa eta banintz ere ez nindukezue salbuespena izango, osasungintzaren munduko profesionalei bezala, neuri ere ihes egingo bailidake erantzunak. Farmazia-industria berebiziko dirutza inbertitzen ari da sendabidearen bila, txerto baten esperantza eskandalagarrian, eta helmugara lehenen agertzen denak milurteko irabaziak erdietsiko ditu, ad maioren korporazioaren gloriam.

Neurri berriak indarrean, lehengo beldurrak airean; eta hiritargoak egoeraren gaineko gutxieneko ideiarik egin gabe segitzen du, ahalmenak eta ezinak nola koka ditzakegun asmatu barik. Erdi Aroko pandemien aurrean erlijio-kofradiak ugaldu ziren gurean, batzuek San Roke besteek San Alejo edota Santa Katalina zituztelarik ezinen aldeztaileak. Horretara ailegatuko al gara?

Irudi arkaiko horrek itaunarazten dit zerbait ikasi ote dugun gizalditan zehar. Bekatu berdinen lakioan erori al gara? Betiko itsukeria eta hertsikerian jarraitzen al dugu? Nire ikuspuntutik, ez dut uste gu bekatariok infernuko zigorrarekin kondenatuko gaituzten ... baina norbaitek zigorrada eredugarriak eman beharko lizkiguke, gizadi osoa arriskuan jartzeagatik. Ezetz?

Argazkia: JMVM

HORRELA MINTZO ZEN ZARATUSTRA

Roberto Calvo Izagirre Facebookeko lagunak gogoratzen zuen lehengoan Gabriel Aresti zenaren idazkiño bat, 1961ean Joxe Azurmendi filosofo eta pentsalari euskaldunari igorria. Besteak beste zioen bilbotarrak: “Ni gauza guztien gainetik euskaldun abertzalea naiz...Lastima da aberrietan sinesten ez dudana”

Hirurogeietako hastapenetan ni ere abertzalea nintzen -hori bai, etxez barrurako jokaera ezkutuan- baina ez euskaldun. Horixe falta zitzaidan Arestiren maila identifikagarri bertsuan jartzeko. Aberrianotzat har ninduketen, beraz, ziurrenik garaiko giro politiko kulturaleko fruitu arrunta. Aresti rara avis handia zen. Gero “Honela mintzo zen Zaratustra” irakurri nuen eta grabatuta geratu zitzaizkidan Nietzscheren lan eder horretako lehen esaeraren hitzak: “Eta hogeita hamar urterekin abandonatu zuen bere aberria eta bere aberriko aintzira, eta mendietara alde egin zuen”

Ni ere poliki-poliki abertzalearen janzkera dirdiratsua ahazten joan nintzen, eta euskaldunen mendietara jo nuen arropa berriaren bila. Ez nuen gauza dotorerik behar, negu gordinetako hotzetik babesteko balioko zidanaz gain. Zaratustra baino goiztiarrago ibili nintzen ni, hogeita bi urterekin alde egin bainuen euskararen malda neketsuetara, baina inportanteena ez da hori, baizik eta Nietzschek supergizontzat aurkeztutako Zaratustra ez bezala, ni euskaldun arrunta naizela, euskara aberrian. Ia-ia Aresti bezala.

ZUZENBIDEA EZ DA BIDE ZUZENA

Torra gaitasungabetua, justiziaren erabaki ulergaitzarengatik; ulertzeko zailtasuna legea idatzi eta interpretatu zutenei egotzi behar zaie, noski, eta ez legeak epaitzen duen objektuari. Rodrigo Rato ebazle narru sendoa aske geratu da, justiziaren arabera deliturik egin ez zuelako, nahiz eta legeak epaitzen zuen objektuaren bidez politiko ohia modu zikinean aberastu zen. Altsasuko gazteak, Gurtel, Villarejo, ... Eta abar.

Legeek ez dute giza kolektibo osoaren eskubidea babesten. Hori axiomatzat har daiteke zuzenbidearen sorkuntza teoriko eta aplikazio praktikoa inbentatu zenetik. Nolako politikoa  halako legea, besterik gabe. Soziologikoki, justiziak jokoa egingo dio gobernuaren kirtena darabilen giza taldeari, politikoak izan ala ez, gobernuaren atzetik denetariko presio-jarioak izan ohi baitira, ekonomiko, militar, erlijioso eta abar.

Hiritargoa defendatzea helburu izan beharko lukeen gobernuarentzat legeak instrumentu bat dira, eta ordenari euren eitea emateko erabiltzen dituzte gobernariek, bidean zenbat hilotz geratuko diren bost axola dielarik. Aequalitas ante legem? Bai zera! Beraz, ba al da zer egiterik sortzez zikina den zuzenbideko estatuaren baitan? Nik ez daukat erantzuna.