EURIAREKIN ZAKURREK TXIZA GUTXIAGO

Iragarrita zegoen bezala eta eguraldi kaskarra izan arren, kaleak umez bete eta alaitu egin ziren atzo. Neurri aproposa, ene iritziz, etxeko txikitxoenek - izurrite honen aurrean ezer gutxi uler dezaketenak eta, gainera, erantzukizun bat ere ez dutenak - osasun neurri guztiekin babestuta kalera ateratzeko aldeko boto guztiak zituzten.

Intoxikazioaren desintoxikazioko lehen urratsa izan daitekeenak segida izango duelako esperantzan nago, poliki-poliki normaltasunaren koordenadetara ohitu ahal izango garelarik, ahaleginean ule batzuk utzi behar izan baditugu ere. Ezen, luze eta nekagarria bihurtu da berrogeialditik haratago doakigun itxialdia.

Umeek gurasoen konplizitatea izango dutela itxaroten dut, zakurrekin gertatzen dena beraiekin jazo ez dadin. Inongo unibertsitateko goi zientzialari izan gabe ere, etxeko leihotik begira aurkikuntza bat egin dut denboraldi honetan: euri denean zakurrek askoz txiza gutxiago egiten dute. Behintzat, ez da hainbeste ikusten kaleetan gora, kaleetan behera euren jabeekin, lasai-lasai paseatzen ari.

Meteorologia-baldintza txarrekin ere gurasoek haurrak kalera aterako dituztela espero dut.

Argazkia: Tere Anda 

QUOSQUE TANDEM?

Ez naiz Jorge Oteizaren saiakera liburuaz ari, Zizeronek Erromako senatuan bota zuen galderari buruz baizik. Noiz arte abusatuko duzu, Katilina, gure pazientziaz? itaundu zuen filosofo eta senatoreak, Luzio Sergio Katilina politiko eta Zizeronen etsai amorratua botere osoa eskuratzeko ahalegintzen ari zenean. 

Katilinaren gain esaten da izpiritu zikinekoa zela, jainko eta gizakiei eraso egiteko beti prest. Gau eta egunez makinatzen ziharduela, kalte gehien nola egin zezakeen kalkulatzeko. Kolore zurbilekoa zen, begirada higuingarrikoa; ibilkera traketsa zerakutsan eta begitartean erokeria igar zekiokeen. Diotenez, giza sakrifizioak egiten zituen. Beldurgarria zen, oso.

Nik - guk denok- egin genezakeen galdera da, korona-katilina berri honek bere garro hiltzaileak noiz arte luzatuko dituen kezkatuta eta aspertuta. Pazientzia kiloka inbertitu dugu orain arte eta aurrerako beste horrenbeste gorde beharko dugu, gure etsai hau oraindik ere indartsu dagoela erakusten ari baita.

Diodan, amaitzeko, Erromako etsaitzat hartu zutela Katilina eta Gayo Antonioren ejerzitoa bidali zen “hostis”aren kontra borrokatzera. Katilina hilda gertatu zen batailako zelaian eta burua moztu zioten, Erromako hiritarrei publikoki erakusteko. Kristo aurreko 62. urtearen abendua bide zen.

Abendura arte?

KALAMITATEAREN ONDORENGO MIRARIA

Bere “Eskutitza X Jeneralari”  idazlanean Saint Exuperyk esan zuen bere garaia gorrotatzen zuela, gizakia helburu materialak gainezkatua bizi baitzen. Printze Txikiaren egileak gehitzen zuen bere diskurtsoan, ezin daitekeela politikaz, ekonomia balantzeez eta teknologiaz bakarrik bizi, ondasun materialek, beste ezerekin orekatu gabe, gizon emakumeen presondegia dakartela azpimarratuz.

Pairatzen ari garen kalamitateak garbi utzi badu ezer, ondasun publikoaren premia izan da. Epe laburrean norberekoikeriak -indibidualismoa, finean- gizakiaren funtsezko eskubidea jartzen du kolokan, eta kolektiboaren ongizatearen deseraikitze etengabearekin pentsarazi nahi izan digute - edo behintzat horren atzetik ibili dira eragileak- lapurrak ondratuak direla. Eta hori perbertsio bat da, erraldoia, mundu honetako ondasunak, aberastasuna hitz batez, kolektiboarena baita. 

Erlijioekiko bere eszeptizismotik Saint Exuperyk mundu aldrebestu hau konpon lezakeen jainkoaren aldarrikapena egiten zuen. Ez zuen naturaz gaindiko miraririk itxaroten, gizon emakumeok kolektibo gisa eta elkarrean eragin genezakeena baizik, utzikeria eta pesimismoa gaindi litzakeena. Kalamitatea igaroko da eta miraria ondoren letorke.

IGANDEAN EZ NAIZ BALKOIRA ATERAKO

Datorren igandean gure herrietako balkoiak modu berezian luzituko direla esaten ari dira, Aberri Eguna denez gero itxialdia aprobetxatuz gure sentimendu patriotikoak haizatzera ateratzera deitzen ari baitira batzuk eta besteak. Ia nork irabazten duen aberriaren aldeko lasterketa! Balkoian sigla eta pankartak jartzea zilegi izango ote den adierazi ez zaigunez ezin dut zehaztu manifestaldian koronabirusak guztiz bateraraziko gaituen ala zirrikituren bat geratuko ote den bakoitzak nahi duena aldarrikatzeko. 

Zenbat buru hainbat aburuko logikatik abiatuz, bakoitzak bere aberria du eta nik aspaldi idatzi nuen nirea euskara dela. Sufriarazten nau, baina maite dut. Niri ez dit ditxosozko birus horrek gogoratu behar zein den nire « aba-erria » egunero elikatzen baitut berarenganako sentimendu afektiboa, jai eta dolu giroan. Igandean balkoietara aterako diren askori galdetuko nieke non zeuden iazko ospakizunean. Ez ditut atsegin, euren aberria urtean behin eta osasun arrazoiak tarteko oroitzen dutenen ospakizunak.

Baina igandean, bezperan eta biharamunean lez, nik ere egingo diot men nire aberriari, leihotik, ez baitaukat etxean balkoirik.