AMNISTIA - INDEPENDENTZIA

 

Ziur aski, Madrilgo udal-agintari txit argiak lehenago konturatu izan balira, bietako bati edo biei izena aldatuko zioten. Ez dituzte burugabekeriak onartzen, ezta txantxetan ere! Amnistia eta independentzia. Nori otu zitzaion elkarren ondoko bi kaleri halako deiturarik jartzea?  Garaiz ezagutu izan balute larrutik ordainduko zuten izen horien eragileek! Euren buruzagi historiko izan zen Fragak esan ohi zuen moduan, lehenago beren gorpuaren gainetik pasatu beharko zuten.

Are gehiago, ni ziur nengoen Madrilgo atzoko manifestazioaren ondoren -ez ziren ausartu Ekialdeko Plazara deitzera, ez Caudilloren aireak arnasten ez dituztelako, baizik eta jeneral galiziarraren ohiko milioietara iritsiko ez zirelakoan- nioen, ziur nengoela izkina hura eraso eta bi plakak erauziko zituztela,  baieztatzen duten bezala, Europaren aurrean lotsarik ez izateko.

Kontua da kaleek gaur izen berarekin jarraitzen dutela eta asteazkenean amnistia eta, batek daki, independentziarantz eraman dezakeen lasterketa hasiko dela. Cosas veredes.

Argazkia: La Vanguardia

HOBETO JOAN DAITEKE, BAI

Joan den urtarrilean berrogeita hamar urte bete ziren Arrasateko Gau Eskolan euskarazko klaseak ematen hasi nintzenetik. Gogoan dut hasiera hartan ez zegoela oso argi irakasleek eta ikasleek egiten genuen ahaleginak zerbaiterako balioko ote zuen. Borrokan ari ginen, baina zalantzan geunden. Mende erdia igaro ondoren - bi belaunaldi- esan dezaket nire ikasle ohi gehienekin — kopuruz, gero eta gutxiago — euskaraz egiten ditudala solasaldiak, eta horrek berrogeita hamar urte lehenagoko zalantza argitzen dit.

1973an klaseak ematen genituen eraikineraino igotzen naiz ia egunero nire bilobekin eta bidea haur eta gazte andana batekin egiten dut, eurak ere heziketa erregelatuaren ikasketak burutzen ari baitira, euskaraz. Etsipen puntu batekin geratzen naizela aitortu behar dut, haur eta, batez ere, gazte gehienen artean gaztelera baita nagusi. Eta zalantza zaharrak gainezkatzen nau ostera: merezi izan al du bideko ahaleginak?

Hausnarketa-une txiki bat eta zalantzaren itzala desagertu egiten da: merezi izan du, noski!! Edo ez al da ederra bi belaunaldi oso euskaraz trebatu ahal izana? Gehienek gaztelania erabiltzen dutela? Hori ez da txarra, okerragoa izan zitekeen. Erabilera orekatu baterako formulak bilatu beharko dira. Baina hori ez da hizkuntza-irakasleen lana izango, soziolinguistikan edo beste diziplina zuzentzaile batzuetan adituak direnena baizik.

Argazkia: Zuriñe

GIDOIA IDAZTEN ARI ZAIGU ETENGABE

 

Gure bizitzak gero eta antz handiagoa du reality show horietako batekin. Ez dakit noraino eraman dezakeen adimen artifizialak gizateria, baina iruditzen zait zuzenean goazela kanpoko borondateen bidezko erabateko mendetasunera. Hau da, alienazio absolutura, ahalbide osoko jainko lurtar baten preso.

Konformismorik handienean murgildu nahi gaituzten mezuen etengabeko jarioari erreparatu besterik ez dugu egin behar. Gero eta panpina otzanagoak gara, gidoi batek mugituta. Gidoi horren egilea ez dugu ezagutzen, baina ez dago guk sinatua. Ezer ez da egia realityetan, ezta izena ere! Guztia gidoi bat da. Eta zoritxarrez haiengan babesten gara, xedetzat hartuta.

Gu nahasten saiatzen dira, gainditu ezinezko sare batean harrapatzeko. Inor ez dago nahasmen horretatik libre. Jainko ahalguztidunak bakarrik du argi bere helburua, itzaletik: izaki garaiezina da eta, beraz, gainerakoa ez zaio interesatzen, bera mirets dezaten eta berarengatik sakrifika daitezen baino. Teologia berri bat martxan dago, eta profetak lanean ari dira ohiko milurtetako erlijioen mandamentuen ordezkoak prestatzeko. Guretzako gidoia idazten ari dira, etengabe.

IRAILAREN XARMA

 

Orain bai, orain abuztua iragana da, eta irtenbiderik gabe igotzen gara, aisialdi eta dibertimenduarekin lotura gutxiago duten beste geltoki batzuetara garamatzan txirristara. Nahiz eta, egia esan, parrandarako  aspaldi geratu ziren labur egutegiak, kolore gorriko egunen kopurua murriztu arren.

Iraila hilabete malenkoniatsua da, oraindik amets egiten baitugu denboran atzean utzi berri ditugun hondartza, mendi eta abentura horiekin. Baina, era berean, hausnarketa ariketa bat egitera behartzen gaitu, hain zuzen ere datorren abuztura arte eramango gaituen bide zuzena aurkitzeko. Eta planak egiteari heltzen gatzaizkio.

Iraila da, nire ustez, urteko gainerako hilabeteetara zabaldu beharko litzatekeen hilabete-mota. Oraindik ez gara etsipenera abandonatu, eta eguneroko erabaki txikiak itxaropenez betetzen saiatzen gara. Erabakitasun handiagoz agurtzen dugu bulegoan zain dugun nagusi ogro hori, pozik eramaten ditugu ikastolara aurreko ikasturtearen amaieran kokoteraino utzi gintuzten seme-alabak, eta eguneroko erosketa egiteko Superrean sartzean agurtu eta dena egiten dugu. Hitz batean, badirudi jarrera osasungarriagoa dugula bizitzaren aurrean.

Ez esan iraila ez dela polita!