BILATU

maiatza 29, 2019

JULIAN UNZUETA ARAMAIXOARRA HIL DA

Julian Unzueta Etxebarria aramaixoarra hil da. Horixe adierazi didate arestian eta lehen erreakzioa txoko honetara albistea azaltzea izan da, automatikoki. Julian adiskidea nuen, aspalditik eta bere heriotzaren berriak ilundu egin nau. 

Julian Unzueta 1929ko uztailaren 18an jaio zen Salesan baserrian. Eta baserri kulturan murgildu zen lehen ordutik, txikitatik egokitu baitzitzaion lanerako ardura.  Zerbitzu publikorako jaioa, udal lanetan nabarmendu zen, batez ere. Aramaioko alkatea izan genuen, denbora zailetan. Gero Arabako diputatua ere bai. Baina, batez ere, jende guztiarentzako bere irekitasunarengatik oroituko dut nik Julian.

Joan da gizon on bat, zintzoa eta, bihotzetik diot, maitagarria. Aramaiok gizaseme handi bat galdu du.

Eskerrik asko, Julian, eta beti arte!



maiatza 27, 2019

IRABAZLE ETA GALTZAILEA



Eta zein da, irakurle preziatua, gaur goizeko zure sentsazioa atzoko emaitza desberdinen irakurketa lasaia egin ondoren? Izan ere, hautaketa diferenteen arteko korrelazioak indar intentsitateen espektroa irekitzen du erabat, ez baita gauza bera nire auzoan bizi daitekeen tokiko hautagaiari botoa ematea edo berataz inoiz lehenago aditu ez duzun zerrendaburuarentzat Bruselarako txartela erosi behar izatea.

Brusela urrun dago eta udaletxea, askotan, hurbilegi. Europako diputatuari soldata ordaintzen diozu, kontraprestazioan ezer exijitu gabe, eta beharbada sosik poltsikoratzen ez duen alkateari bertatik bertara eska diezaiokezu zure etxe ondoko espaloiko zuloa lehen bait lehen konpontzea, gauean argitu ez duen kaleko farolaren bonbilla aldatzea edota zure ezagunen baten osasun egoera kritikoa dela-eta erresidentziara eramatea...

Atzokoaren ostean nik daukadan sentsazioa irabazle eta galtzailearena da, nahiz eta nire botoek zerikusirik ez duten pertzepzio horretan. Irabazi egin dut zuzeneko demokrazian sinesten dudalako. Eta galtzailea naiz, Europako itzulkin politikoa zein daitekeen ikusi gabe segitzen dudalako.
Argazkia: Ekain

maiatza 20, 2019

NIRE BILOBA MAIRUA


Nire biloba nagusiak -bost urte bete berria- lehen urratsak eman zituen aurreko igandean aukeran datorkion bere mundu kulturalean. Jaio zenean idatzi nuen nireak ez ziren zeru desberdinek babesten zutela umea bere abiatzean,
Euskal Herritik urrun. Eta berari zegokiola bere burua nondik bideratu nahi zuen erabakitzea, inor ez baita, orain arte bederen, gogo-nortasunaren agiriarekin munduratzen.

Bost urte geroago, Filà Tariks izenekoekin desfilatu da bere jaioterrian, Mairu eta Kristauen jaian. Mairu izatea deliberatu du bere amaren aldeko kide guztien ildoari eutsiz. Begira nondik, beraz, Alacant aldean biloba mairu bat daukadan! Baina kristau gisa ageri izan balitz ere, pozik nengoke, finean neskatila bizi ari denari baitagokio hautua, hazten eta hezitzen doan kulturari atxikituta. Ikuspegi unibertsalak gidatu behar gaitu hautatze-prozesuan, tokiko nolakotasunetatik munduaren aberastasunera salto eginez.

Jakina, neurgailu berbera aplikatzen diot, euskararen aldeko Korrikan esku hartu ondoren bere bufanda txuri-urdinaz jantzita Errealaren partidua ikustera doan biloba euskaldunari. Harriz harri eraiki behar dute etxea, eroso, orekatu eta osasuntsua izango bada. Horixe da txikitxoek suzko hizkiz euren gogoan grabatu behar dutena, inoiz unean uneko deliberamenduak etsipena ekarriko dien arren. Baina hori bizitza da.

Argazkia: Filà Tariks

maiatza 13, 2019

IRRIA


Aspaldi, oso aspaldi irakurri nion Henri Bergsoni irriaren gaineko bere teoria. Eta filosofo frantziarraren obra azaletik bakarrik ezagutzen dudan arren, irriaz eta komizitateaz teorizatu duenarekin ia-ia bat natorrela esan behar dut. Irria ezinbestekoa zaigu osasun orekari eutsi ahal izateko. Irri gutxiko pertsonarenganako mesfidantzaz idatzi zuen Bergsonek eta ni aburukide nauka, bere barne indar baikorra adierazteko gauza ez denari gaixo egotearen sintoma diagnostikatu baitakioke. 

Ulertzen dut bizitzak ez duela sarri irrirako aukera asko eskaintzen. Eta, gehitzera ausartuko nintzateke, badira gizakiaren ibilaldi kronologikoan serio, oso serio egoteko aldiak. Umeek, adibidez, irrirako berezko jarrera naturala dute. Baina urteak aurrera doazen neurrian geruza gris batek estaltzen du gure zeru partikularra eta badirudi irrirako erresortea herdoildu egiten zaigula. Zerikusirik izan dezake fenomenoak pertsonaren ardurako tamainarekin. Zenbat eta ardura handiagoa gure bizkarrean hainbat eta serioago begiratzen diogu inguruari.

Bizitzari, inguratzen gaituenari, modu pasibo indiferente batetik erreparatuz gero, ordea, irria errazago loratzen da, komizitatez kutsatzen da ordura arte aktibismotik epaitutako guztia. Umeek inozotasunetik ikutzen dute mundua, adimen osoa irekita. Eta badakizu, irakurle estimagarria, zertaz ohartzen ari naizen? Bada, behin zahartzarora sartuz gero, betebeharretarako ardura adierazpenik txikienera eramanda, irriaren iturria irekiagoa azaltzen zaigula, eta munduaren tragediari komizitate puntu bat eman dakiokeela, nor beraren heriotzari berari barne. Hots, adimenari askatasuna ematen diogula; umeen antzera.

Argazkia: investigaciónyciencia.com