Hor ibiliko da orain, HAEE-IVAP deskalabruaren arrazoiak aurkitu guran, eta ziur nago bat baino gehiagorekin egingo duela topo. Agian egunen batean azalduko digute euren iritzia.
Dena den, nik uste dut arazoa estrukturala dela. Herri diglosiko batean, egoera diglosikoa pairatzen
duen hizkuntza ahul batekin, gero eta ageriago geratzen ari zaigu euskararen etsairik handiena barruan dugula. Hizkuntza-aluminosis litekeen bizio ezkutu (?) bat gure gizarte eleanitzaren (?) egitura arriskutan jartzen ari da. Noiz arte iraun ahal izango du, eraikina lurreratu aitzin?
Euskal administrazioetako funtzionarioak, gizarteko edozein hiritarrekin bezala, mota desberdinetakoak ditugu, nor beraren sentimendu eta pertenentziaren kontzeptuaren arabera. Eta ni nago, euskal administrazioan halako sailkapena egin daitekeelakoan:
a) Euskaldunen kolektiboa: berez euskara erabil dezakete.
b) Euskaldun ez direnen kolektiboa, baina “vasco”tzat daukate euren burua: ahaleginak egingo dituzte euskalduntzeko. Ez da azken emaitza ona bermatzen.
c) Euskaldun ez direnen kolektiboa, eta “español”tzat daukate euren burua: ez dute ahaleginik egingo euskalduntzeko. Españolak eta, gainera, alperrak baldin badira, aprobetxatuko dituzte IVAPen ikastaroak, lanera ez joateko. Bermatzen da azken emaitza txarra.
d) (bere inportantziarengatik, ehuneko hutsala) Euskaldun ez direnen kolektiboa, eta euren burua “español”tzat eduki arren euskara ikasten dutenak, erabiltzeko asmoarekin. Ez da azken emaitza ona bermatzen. Txalotzekoa da, dena den, ahalegina.
Ez al zaizue gertatu, administrazioetako langile batengana joan (berdin dit espezialitatea) euskaraz galdetu zerbait eta “a mí en español” mehatxatzaile batekin erantzuna jasotzea?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina