BILATU

maiatza 25, 2020

OSASUN-KRISIAREN AURREKO HAUSNARKETA TXIKIA


Gure bizimodua hankaz gora jarri duen gaixotasun honek dardara adierazi du gizartearen harreman sarean. Alde batetik, heriotzaren aurrean zein umezurtzak garen utzi du garbi, betiko joan zaizkigun ahaide eta adiskideak ia-ia bakartasunean eta gure agurrik gabe desagertu baitira, oinazea handituz. Bestetik, hurbilean egon arren ikutu ezin izan ditugun pertsona maitatuenganako sentimendua etsipen-puntuak estali du, zenbait hilabetez. 

Baina izan dira alde positiboak ere: unetxo batez nork bere baitara bildu ahal izan ditu indarrak. Niri behintzat ondo etorri zait ordena apur bat jartzeko, bizimodu arruntaren zurrunbiloan sartuta abiadura handiz bururatzen zitzaizkidan ideia eta egitasmoak soseguz aztertu ahal izateko. Eta neurri handi batean bereiztu ahal izan dut – edo hori iruditzen zait bederen- alea lastotik. Eta erlatibizatzeko plataforma paregabea suertatu da koronabirusa. Gure baitan bakarrik zein gutxi balio garen egiaztatu dit osasun-krisi honek. Besteenganako ekarpenean datza irtenbidea, elkar aritzeko ahalmenean, bide horrek nora eramango gaituen ez badakigu ere. Isolamendu espiritualean, indibidualismoan, inoiz ez gara ezer izango, liberalismo gordin antzu eta norberekoiak horren aldeko oihuak ozen botako dituen arren.

Beste gauza bat da krisi honek askorengan pizturiko “proposito de la enmienda”k noiz arte iraungo duen. Bekatuak aitortzeko unean apaizari egiten genion promesa aitorlekutik alde egin bezain laster lurruntzen zitzaigun, bekatuan berrerortzea ez baitzen penitentzian hain garestia. Horregatik, oraingo aitorpen kolektiboak – mea culpa eta guzti- gizakiarenganako fedetik egin behar dugu, salbamendurako giltza izango bada.

Argazkia: Ekain

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina