Ziur
asko, une larri hauetan bat baino gehiago konturatuko zen filosofiak gure
eguneroko entramatu sozialean bete
dezakeen paperaz. Liberalismoak historikoki
deitoratu ez zuena arras kondenatu zuten neo-ek, eta pentsarazi ziguten humanismoa
luxua dela, giza kolektibo moderno batek ezertarako behar ez duena. Jakina,
ongizate estatuaren kontra ageri da korronte ideologiko oro ahaltsua, ekonomia
kapitalistarentzako zama larria delakoan. Ez dut ukatuko ongizatea garesti ez
denik, baina - funtsezkoa- ongitasuna eskubidea da, ezer baino lehen. Orduan garestitze kontzeptua erlatibizatu egiten zaigu, eta arnas hartzea bezain garestia bihurtzen da.
Oso elkarrizketa ona iruditu zitzaidan duela data batzuk Gipuzkoako egunkaririk
irakurrienean Jose Antonio Marina filosofoari egin ziotena. Hatza jartzen zuen
gizarte materialistaren zaurian, eta osasunbiderako balizko pistarik ematen ez
zuen arren - filosofoek filosofatu egiten dute, kontzeptu eta errealitateak
zalantzan jarriz, gero bidea denon artean aurki dezagun- Marinaren diskurtso
periodistikoa astindu ederra gertatzen zitzaion gure kontzientziari.
Konbentzituta
ez banago ere - gauza gutxitaz daukat egiaztapen frogaturik- pentsatu nahi dut
infernuko birusak zirrikitu bat irekiko duela gure gizartea humanoagoa izateko,
behintzat denbora tartetxo batean, ezaguna baita gizon-emakumeok oroimen
laburreko animaliak garela, eta samur ahazten ditugu larrialdietako proposamen
onak. Baina, Marina bezala, baikor zuhurra izan nahi dut, oraingoan ere.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina