BELENA ETA OLENTZERO, BURU TRINTXERAK SOBERAN

Jaietako zurrunbiloan sartuta, urte zaharrari ipurdia erretzeko prestatzen ari garela,  egunotan bizi izan dudan sentsazio bati eman nahi diot tokitxoa ondoko lerroetan.

Aitortzen dut betidanik ditudala jaiotzak atsegin. Arrasateko Ozteko-Etxeko lagunek nire haurtzaroan urtero jartzen zuten belen erraldoi hura -  baliteke nire irudimen txikiarekin alderatzen nuelako- oraindik barnean grabatuta daukat, gero eta sofistikatuagoak erakusten zaizkigun jaiotza bitxi ulergaitzak bisitatzen ditudan bitartean. Ikusi ahal izan ditut artzain motorizatuak, hegazkinean iristen diren erregeak, Star Warseko sekuentziaren batetik aterata diruditen Herodesak, ... Baina oraindik ez dut inoiz Olentzero bat aurkitu portalearen inguruan, nahiz eta "aditu duenean Jesus jaio dela..."

Bestalde, aurten ere hamaika aldiz abestu ditut Olentzeroren kopla desberdinak... Areago, umeentzat prestatutako ipuin antzeztu baten errepresentazio ederraren ikusle izan naiz. Eta ohartu naiz Olentzero gizaraxoari ostu egin zaiola Belengo umea jaio zeneko albistearen emaile izatea... Olentzero ikazkina, bixigu zalea, jentilen lagun mina, eta beste hainbat nolakotasunekin disfrutatu ahal izan dut arlotea, baina ihes egin dit kristau aleak. Badirudi Olentzeroren nortasun agirian ezabatu dutela askok haren ibilaldiko mugarri hori. 

Gustatuko litzaidake belenismoa irekita egotea jainko-sinesmeneko heterodoxentzat edota fededun ez izan arren historia eta artea maite dugunontzat; eta halaber nahi nuke datozen belaunaldiei transmititzea, kristauentzat historikoki zerbait adierazi zuela Olentzerok. Belen eta Olentzero ez lirateke elkarren arerio izan beharko, azken finean enbor bereko adarrak baitira eta biek galdegai berdinari eman nahi diote erantzuna. Garbi daukat buru-trintxerak desagerrarazi behar ditugula gugan, komuneko espazioen mesedetan.

Argazkia: Zarauzko hitza