Paternalismo
politikoa absolutismo monarkikoaren fruitua da. Erregea aita bat zen bere
menpekoentzat, noiz eta tirano sarraskilariaren aurpegian kareta berria jarri
behar zenean. Monarkia absolutistak amaitu egin ziren, behintzat gure inguruan,
eta zeharo sistema anakronikoak diren arren, sistema monarkikoetan ere teorian
parlamentuek ordezkatzen dute herriaren borondate politikoa
Baina
praktikak erakutsi digu herria haurtxotzat hartzen, bere inozotasun kronikoan ainguratuta
ezer gutxik mugiarazten duen haurra, gobernuaren politiken aurrean kritiko aktiboa
izatera. Ondoriozta al daiteke egiaztapen horretatik erregimen parlamentarioa
utopia dela? Ez derrigorrez, baina bidean jartzen gaitu horrela pentsatzeko.
Herria umetxoa balitz bezala hartuta, ezin dakioke etxeko giltza utzi, ez
bailuke okerkeriak besterik egingo.
Eta errealitate
horretatik abiatuta parlamentu-sistema bera da okertzeko bidea har dezakeena
(hartzen duena) zapalkuntza eta paternalismoaren arteko muga hutsaren hurrena
izatera ailega baitaiteke (ailegatzen baita) Politikak, berez, nekez ekarriko
du gizartearen garapen osasungarria. Gizarte-berrarmatze jarraikiak bakarrik
ekar diezaioke giza kolektiboari bere ibilaldi etengaberako adore
suspertzailea. Osterantzean, Boca, River Plate, Torra, Trump, Vox, monarkia,
errepublika,konstituzioa eta horiekin entretenituko dute haurtxoa.
Argazkia: Ekain
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina