Bere “Eskutitza
X Jeneralari” idazlanean Saint Exuperyk esan zuen
bere garaia gorrotatzen zuela, gizakia helburu materialak gainezkatua bizi
baitzen. Printze Txikiaren egileak gehitzen zuen bere diskurtsoan, ezin
daitekeela politikaz, ekonomia balantzeez eta teknologiaz bakarrik bizi,
ondasun materialek, beste ezerekin orekatu gabe, gizon emakumeen presondegia dakartela azpimarratuz.
Pairatzen ari garen kalamitateak garbi utzi badu ezer, ondasun publikoaren
premia izan da. Epe laburrean norberekoikeriak -indibidualismoa, finean-
gizakiaren funtsezko eskubidea jartzen du kolokan, eta kolektiboaren
ongizatearen deseraikitze etengabearekin pentsarazi nahi izan digute - edo
behintzat horren atzetik ibili dira eragileak- lapurrak ondratuak direla. Eta
hori perbertsio bat da, erraldoia, mundu honetako ondasunak, aberastasuna hitz
batez, kolektiboarena baita.
Erlijioekiko bere eszeptizismotik Saint Exuperyk mundu aldrebestu hau konpon
lezakeen jainkoaren aldarrikapena egiten zuen. Ez zuen naturaz gaindiko
miraririk itxaroten, gizon emakumeok kolektibo gisa eta elkarrean eragin
genezakeena baizik, utzikeria eta pesimismoa gaindi litzakeena. Kalamitatea igaroko da eta
miraria ondoren letorke.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina