Batzuetan
pentsatzen dut euskal auziaren gunea ez datzala soilik Madrili lepora
lekizkiokeen arrazoi mordoan. Beste askotan, berriz, espainiar bota ikusten dut
gure kalamitatearen sorburu bakarra. Eta gora behera horretan daramazkit azken
berrogeita hamar urteak, hots mende erdi bat, penduluak bihar zer markatuko
didan asmatu gabe.
Berriki jakin izan
dugunez, Eusko Alderdi Jeltzaleak izena aldatuko du espainierazko bertsioan eta
Partido Nacional Vasco izatera pasatuko da. Arrazoiak izango ditu EAJk eta ez
noa eztabaidatzera. Batez ere militante ez naizelako, eta nireak ez diren
etxe-auzietan sartzea ez zait bidezkoa iruditzen. Baina, hala ere, nire iritzia
eman nahi dut, ez dudala polemika elikatu nahi azpimarratuz.
Niretzat, “nacionalista” –abertzale, zentzu hertsian-
aberriarengatik sufritzera eta gozatzera prest dagoen pertsona edota erakundea
da. Logika horretan aritu izan naiz ni, abertzale nintzela konturatu nintzen
une beretik. Eta ideia horrekin bat eginda aritu izan dira nik ezagututako
euskal abertzaleak, bai nire aurretik jaiotakoak zein geroagokoak ere. Euskal
abertzaleak, berez, kontra egin dio inperioko gose asezinari eta uste dut mundu
mailako antzerako sentimenduek zentzu berean enfokatu dituztela euren
postulatuak. Gero eta ilunagoa ageri zaigun logika inperialista –ikus, ikus
munduko panorama!- ongi merezia duen erantzuna jasotzen ari da egun ere,
auzirako zentzuzko irtenbidea exigitzen duten herrien aldetik.
Abertzaletasuna erresistentziaren sinonimoa da. Justu, hain zuzen,
zibilizazio desintegratzailearen hazia nonahi ereiten duten eragileen
diskurtsoaren kontrakoa. Euskal abertzaletasuna –euskal nazionalista izatea-
desjabetze ekonomiko, politiko eta kulturalerako erresistentzia da. Nik horrela
bakarrik ulertzen dut abertzaletasuna eta zentzu horretatik segituko dut
borrokatzen aurrerantzean ere. Eta ildo horretan, beraz, nazionalista naiz.
Argazkia: www.elgrancapitan.org
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina