Udazkenaren etorrerak atzean uzten ditu ohitura desberdinak gure eguneroko bizitzako alderdi askotan. Horietako bat gure elikadura da.
Abuztuan angurri bat jatea ez da azaroan egitea bezalakoa, nahiz eta fruta hori akaberaino maite dezakegun. Uztaileko egun bero batean babarrun-gisatu bat jatea ez den bezala. Dena bere sasoian... edo behintzat hori ikasi genuen haurtzaroan, eta arrazoiren bat izango da horretarako. Orain harrituta gaude lekak merkatuan urte osoan zehar eros daitezkeela ikustean, eta gauza bera gertatzen da itsaskiekin, "r" bat zuten gaztelerazko egutegiko hilabeteetan bakarrik jan zitezkeela uste izan genuen moduan.
Gaur egun, oinarrizko elikagaiak eta ez hain oinarrizkoak mundu osotik iristen dira guganaino hozkailu ontzietan. Horrek merkataritza-katean dituen ondorio guztiak dakartza, ingurumen- eta klima-inpaktua barne. Eta gatazkak sortzen dira, sasoiko bertako produktuen kontsumoa defendatzen eta eskatzen duten ahotsekin, horrek ekoizle hurbilei mesede egin gura dielarik.
Eta hori guztia egia izateaz gain zilegi dugu.
Arazoa da gai garen zero kilometroko marka lehenesten duen merkataritza-sistema
bat artikulatzeko, edozein lekutatik datozen inportazioen aurkako ahaleginean.
Hori, eta, noski, hiritar arrunton ohituren aldaketa bat behar dela, tokiko eta
sasoiko produktuak kontsumitzeko, eta ez nago ziur prest gauden horretarako.
Horri gehitu behar zaio mundu osoko egungo egoera kaotikoren erantzule diren
korporazioek erakusten duten aparteko indarra.
Nik pertsonalki, bertako eta sasoiko
produktuak kontsumitzera itzuli nahiko nuke, ekonomikoki inor galtzaile atera
gabe. Utopia al da hori?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina