Ez dakit existitzen den, baina deskribatzeko edo margotzeko aukera dagoenez, nik behintzat garbi daukat. Gaur goizean nire begiekin ikusi dut, eta ordutik nire baitan eta paperean jasotzen saiatzen ari naiz.
Uribarri Ganboan zehar nabigatzen ari
nintzen, belak guztiz irekita, eta kanabera uretara luzatua, arrainen batek tenk
egingo ote esperantza amaigabean.
Une labur batean, zerua ikusi dut, nire zerua.
Eta berriro erreproduzitzen saiatu naiz, baina haizearen norabidea eta nire
kanaberaren kurbadura ez ziren berdinak. Ikusi egin dut... baina desagertu egin
da.
Ziur nago hura zela nire betikotasunerako aukeratuko nukeen zeru zatia. Baina
berehala konturatu naiz ez zela %100ean egokituko nire maiteen zeruarekin,
urruti joan gabe belaontzian nirekin zeuden bi bilobenekin. Beste era batera
esanda, zerua oso gauza berezia dirudiela, amesten duen pertsonaren gustura
egokitua, eta pertsona bakoitzak berea du, ez baitira bi amets berdin. Bikoterik
sutsu eta maiteminduenak ere ez lirateke gai izango betiko zeruko espazio bera
definitzeko.
Iruditzen zait mundu honetan ameslari izan
diren bezainbeste lursail txikitan banatuta dagoela zerua, eta hori ez dator
bat haurtzaroan irakatsi zidaten doktrinarekin, jende on guztiak espazio berera
bilduko zirenekoa. Nik, behintzat, ez dut horretan sinetsi nahi. Gizateria
sortzeko erabilitako formula errepikatzea litzateke... eta ongi ikusi dugu zer
bihurtu den hura.
Ez dut beste aukerarik nabigatzen jarraitzea
baino, ea berriro agertzen zaidan.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina