Nire liburutegian leku gehien hartzen duten egileetako bat Sigmund Freud da. Hau inongo lotsarik gabe esaten dut, nire "pleistozeno" partikularrean bere sare teorikoan harrapatua geratzeaz gain arren, austriarrarekin harreman afektiborik edukitzetik urrun nago, ikasle gisako nire bizitzara gutxi gora beherako modu erabakigarrian sartu zela izan ezik. Eta onartzen dut noizean behin bere liburu batzuk berrirakurtzen ditudala, 1960ko hamarkadaren amaierako datak daramatzatenak. Ziurrenik, nire garai samur hura gogoratzearren.
Bistakoa da zientzia izugarrizko abiaduran
eboluzionatzen ari dela, eta psikiatria ez dago atzean. Bere bilakaeraren fase konkretu
batean, terapia askatzaile bat izatetik gaixoa atzeman eta menderatzen
saiatzera igaro zen, praktika hori askapena baino sinple eta errazagoa baita. Ez
dut esaten ikuspegi hori ohikoa denik, baina egia da psikiatrek ahalegin handia
egin behar dutela oreka etikoa mantentzeko.
Zoroetxeak ezagutu ditugu, erraz sartzea eta
irtetea oso zaila zen tokiak. Hasierako psikiatriaren teoria eta praktika eredu
horretan oinarritzen zen. Gaur egun, zientziak gaixotasuna pertsona bakoitzaren
egoerara egokitzeko aukera ematen du, horrek tratamenduan eragiteko aukera ahalbidetuz.
Gainera, zaintza sanitario eta farmakologikoak jarraipen zuzenagoa eta
pertsonalizatuagoa eskaintzen du.
Hala ere, praktika psikiatrikoen aurka ageri
direnak ulertzen ditut, normalean euren azalean negatiboki bizi izan
dituztelako. Horrek psikiatren etengabeko birziklapena gaixoaren tratamendua
bezain garrantzitsua edo areago dela berrestea garamatza, lanbide guztietan
gertatzen den zerbait, alegia. Argazkiko mezuak erakusten duena adieraztea,
ordea, gehiegizkoa iruditzen zait.
Oharra: astetan egon ondoren idakiño hau argitaratu baino apur bat lehenxeago hormako pintada garbitu dute.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina