Duela hamarkada batzuk
irakurritako liburu bat berrikusteko aprobetxatu ditut azken jai-egunak, eta
horren bidez gehiegizko baikortasuna ez dela inoiz komenigarria gogoratu dut;
bizitzari ezkor izan gabeko eszeptizismo puntu batekin heldu behar zaiola dago
idatzita liburuan. Voltaireren “Kandido”z ari naiz, ikasle garaian jada
irakurtzen genuena... baina gero ahaztu genuena, bizitzako hainbat gauza
bezala.
Kandidorekin idazle
frantziarrak erakusten digu ezin dugula funtsean mundua aldatu, gu bezalako
jendez inguratuta gaudelako, helburu desberdinak ditugun gizabanakoak, alegia.
Indarrak ez dira inondik inora konbergenteak, eta gogorren bultzatzen duenari mesede
egiten dion kaosa da azken emaitza. Hori dela eta, Voltairek proposatzen
du bere eleberriaren izaera inozo eta
baikorragoko pertsonaia arrazionalagoa bilakatzea, etengabeko antsietatean bizi
ez dadin, mugagabe jazartzen duten etsipenen ondorioz.
Arrazoiaren itzaletik
etorkizunari begiratzen dion pertsona bihurtuko da Kandido, baina zama ezkorrik
gabe. Eta beti atsegin ezin dugula, baina beti atsegin izaten saia gaitezkeen
Voltaireren planteamendua garai bateko inozo izan zenaren bihotzean grabatu
zen. Esan behar den arren, Voltaire ez zela zehatz-mehatz diplomaziaren eredua,
eta bere iharduerarekin bere buruari ezin konta ahala etsai ekarri zion. Tira,
horixe, predikatzea gauza bat da eta garia ematea beste bat.
Argazkia: ethic
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina