Duela berrogei urte igo nintzen lehen aldiz Gebarako gaztelura eta ordukoa ere da gotorleku horren gaineko nire lehen idazkia, garaiko Hoja de Lunes de San Sebastián-en argitaratua. Gaur nire biloba eta horien lagunekin igo naiz ostera, eta aitortu behar dut gogo sentsazioak antzerakoak izan ditudala, lau hamarkada lehenagoko haiekin alderatua.
Txiki sentitu naiz, ezgai, naturaren aurrean eta, bide batez, auzoko eta lagun hurkoa menderatzearren giza generoaren berezko jokaera ulertzeko. Gazteluaren hondakinen gainean eserita, nire irudimenak mendeen gainetik egin du hegan, eta gizon-emakume talde bat ikusi dut, basailu gisa pobreak, beren bizitza sakrifikatzera behartuak, ziur aski ezagutzen ez zuten baina beldur zioten jauntxoaren mesedetan.
Gaztetxoek nire azalpenak entzuten zituzten arren, ziur nago ez nindutela osotasunean ulertzen, artean euren oskol samurrean babestuta. Eta gogoratu dut, gizateriaren maldan gorako bide estu eta bihurriko lazturaz jabetzeko bizitzaren mendira igo behar dela, eta orduan bai, bertan jasotako gotorlekuei erreparatuz antzeman daiteke zertaz gauden eginda. Goiz euritsu honetan, ordea, umeekin disfrutatzea zegokidan eta pentsamendu beltzak uxatu ditut, ni ere ume pixka bat bilakatzeko.
Argazkia: JMVM
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina