 |
| Janis Joplin |
Biziki maite dut
hirurogeietako musika. Ez dago egunik entzuten ez dudana. Denetariko
interprete, sortzaile eta erritmoak ditut gustukoak eta gai naiz
garai hartako musikaz teorizatzen ordutan aritzeko, ziur asko Joaquin
Luqui adituari Iruñean argitaratzen zen Disco Express aldizkari
espezializatuan irakurtzen hasi nintzaionetik. Urte batzuk eman dira ordudanik!
Gaur iluntzean bi
emakume izan ditut aurrez aurre nire kontzertu pertsonalean: Janis Joplin
eta Edith Piaf. Ozeano batek berezitutako estilo eta abeslariak, baina
aldi berean ozeano zabal horrek modu bertsuan zipriztindurikoak ditugu biak.
Oinazean, etsipenean, autosuntsiketaren lasterketa eroan zut, bi emakumeek arte
ipini zioten beren ekarpenari. Horregatik dira artista.
 |
| Edith Piaf |
Janisek dioenean "Worked hard all my lifetime, no help
from my friends. So oh lord, won't you buy me a Mercedes Benz" eta
Piafek "Oui, tous ceux qui croient
qu’ils s’aiment; Ne pourront jamais pleurer… Dans l’amour, il faut des larmes;
Dans l’amour, il faut donner…" baieztatzean antzerako
sentimenduak azalerazten ari dira. Inguratzen zutenaz nazkatuta,
gehiegikerietara abandonatuta, euren mundu amestura hegaz egitea ahalbidetzen
zien artifizialkerietara engantxatuta, irtenbiderako bat ere gogorik gabe
ari ziren.
Artearen zeruan
dirdira bereziarekin argitzeko ilusioarekin ekin zioten eta biak
betierekotu zaizkigu izar guztien gainetik. Maitasunean eman egin behar da, dio
Piafek, eta Joplinen arabera adiskideen laguntza ezinbestekoa da bakardadean
gal ez gaitezen. Azkenik, gogo-umezurtza da mingarriena eta bi artistek
euren baitan frogatu zuten hutsunea.
Argazkiak: wikipedia
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina