Gaur ezustekoz doa , eta ez tragediaz,
batzuetan eta adierazten ari denaren gogo-aldartearen arabera nahastu egiten
diren egoerak badira ere. Ez naiz ez zabala ezta sakona ere izango, eta
indargabe sentitzen denaren negar egite antzutik urrunduko naiz, azalpen
hutsari helduz.
Hamaika hilabete igaro dira nire autoaren IAT azken aldiz aztertu nuenetik.
Hamabi urtek begiratzen diote lau gurpildunari, osasun mekaniko nahiko onean,
eta orain abisatzen didate huts egiten duena aurreko matrikula dela,
zalantzarik gabe kontingentzia meteorologiko mota guztiei aurre eginez egindako
ehunka mila kilometroen ondorioz. Eta, noski, plaka aldatu beharko diot
urtebete berrirako eranskailua emango badidate.
Etxeko hozkailua bete berri genuen lehengo ostegunean. Eta, zaharkitze
programatuaren aginduei jarraiki, nonbait, aparailuak ezetz esan zuen, berak ez
zuela aurrerantzean hoztuko. Arratsaldeko 7etan ziren. Bezeroentzako laguntza
teknikoari deitu eta, “gure kudeatzaile guztiok lanean ari dira; zaude adi eta
berehala gaude zurekin” mezu batek ordubete eduki ninduen telefonoari
itsatsita. 8etan, puntu puntuan, mezu desberdin batek: “gure zerbitzu teknikoa
goizeko 8etatik arratsaldeko 8ak artekoa da” Biharamuneko lehen ordu praktikoan
emakume abegitsu batek adierazi zidan zerbitzu teknikoa ez zela astelehenera
arte posible izango. Hozkailua hustu behar izan genuen, dena galduko ez bazen.
Eta jarraian argizaritxo bat piztu genuen, asteleheneko teknikariaren
itxaropenean. Gaur da eguna.
Argazkia: Zuriñe
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina