BILATU

apirila 09, 2018

ASKATASUNEAN BARRENA



Ezagun batek galdetu zidan behin zergatik ateratzen naizen bakarrik eguneroko nire paseoetan. Bi arrazoi eman nizkion: alde batetik, goizeko bost t'erdietan kalera irteteko prest egon daitezkeen oso lagun gutxi aurki nitzakeelako. Eta bigarren eta borobilena, nahiago dudalako nire hausnarketa goiztiarretan lekukorik ez izatea. Osterantzean, ez lirateke erosoak izango. 

Lur planetatik barreneko ibilbidean nire buruaren kontrako partidak nahiago izan ditut, tropeleko nolakotasunetara egokituta kideen artean sor daitezkeenak baino. Nireetan ez ditut aurrera egiteko ukondoak erabili behar. Atsegina iruditzen zaidan iturrian geratzen naiz egarria asetzeko, multzoaren ahotsaren aginduei itxoin barik. Nik gura dudanean, zuhaitz baten gerizpera jo dezaket gorputzaren nekeak arintzeko. Eta, noski, etxerako bidea hartzen dut, inori azalpenik eman gabe. Labur bilduz, ez ditut tropelak laket.

Inoiz edo inoiz, ordea, lagun batzuen gidari gisa aritzea eskatu zait. Eta gustura ibili naiz. Baina ez dut ortodoxian ihardun; aldiz, joan nahi zuten tokira iritsi ahal izateko, erabilitakoaz gain beste hamaika bide bazituztela adierazi diet. Buru bezainbeste aukera, hain justu. Atsegin ditut bideak, bat ere ez karrerak, eta askatasunean dakusat garaipena.
Argazkia: JMVM

iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina