Zein erraza den atzeman ezin denaz hitz egitea, eta zein zaila den atzera egitea ideiek —edo susmoek— traizionatzen gaituztenean. Nahiko maiz gertatzen zaigun zerbait da hori, huts egin ezina ez bagara behintzat, eta hori oraindik ez dut inon aurkitu. Eta hamarkada batzuk daramatzat inguru hauetan zehar gora behera.
Monarkiari eraso egingo diot, gogoa baitut.
Borboi herrenak azken diktadorearen figura goraipatu du, eta horrek ez du inor
harritzen une honetan. Alperrontzi horrek ez du inoiz ezer edo inor
errespetatu, eta bere zaletasuna, eta ziur aski bere lanbide betegabea,
kutxazaina edo lapurtutako diruaren kontu-hartzailea da. Funtsean, horretan lan
egin du eta nazioartean izena egin du.
Gauza da, baditudala ezagunak, baita lagunak
ere —munduan zehar etengabe ibili naizenez geroztik— oraindik argia ikusi ez
dutenak eta Corinnaren maitale ohia demokraziaren zutabe ukaezina izan dela
diotenak. Ez dute amore eman nahi, gizonaren zikinkeriaren froga argiak izan
arren. Baina behatzaile hauek hesi bat eraiki dute beren inguruan, eguneroko
errealitatetik babesten dituena, gauzak ikusteko duten lentea elementu
distortsionatzaile bihurtuz. Nire bizitzako une honetan, ez naiz haserretuko
haiekin. Gera daitezela nahi dutena ikusten, nik erregeei buruz nire iritzia
emateko eskubidea aldarrikatzen dudan bezala, monarkia anakronismo amaigabetzat
baitaukat, ezertan ere sinesten ez duen eta indibidualismo immoralenetik
funtzionatzen duen mundu batean. Baina ez al dira erregeak Jainkoaren graziaz
errege?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina