“Edertasunak estali zituen” (1), idatzi nuen 1985ean, elur jauzi batek sei lagun min eraman zizkidanean, eskiatzen ari zirela. Astean elurrak artzain bat hil du Urbia aldean, artaldearekin ari zenean.
Bere sinbolismo kontrajarriarekin, zuria
heriotzaren beltzetik guztiz aldentzen da —behintzat gure kulturan. Elurra
hiltzeko modu eder eta baketsua izan daitekeela sinetsarazi digute, hotzak
besarkatzen zaituela loak hartzen duzun bitartean. Elurraren azpian hil denaren
betarte irribarretsuari buruz ere hitz egiten da. Eta elurra bizien gainetik
irristatu eta urtzen den bitartean, hildakoak estaltzen dituela baiezta
daiteke.
Egia da heriotza ziklo baten amaiera dela,
bizitza gazte batekin bukatzen dena —nire lagunak artean nerabeak ziren— edo
adineko batekin, Urbiako artzainaren antzera. Baina egia da, halaber, elurra
beste ziklo baten hasiera dela, hidrologikoa, ur erreserba gisa jokatzen
duena harik eta helburu ugaritarako erabili arte, desagertu aurretik.
Bai, elurrak esanahi espiritual sakona du,
heriotzak izan dezakeen, edo eman nahi diogun bezainbeste.
(1)
1985eko urtarrilean Kandantxun
izandako istripu ikaragarri haren ostean eskatu zitzaidan oroitzapen-idazkia horrela
titulatu nuen, eta egun La Rinconadan dagoen hormigoizko monumentuan sei zulo
ikus daitezke “Les cubrió la belleza” esaeraren ondoan.
Argazkia: https://pixabay.com/
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina