Uko egin diot mehatxu hilgarri baten antzera ibiltzen gaituen olatuaz idazteari. Beste alde batera begiratu nahi izan dut, arriskua aipatu gabe agian gure bizitzara agertu zen lehen momentutik heldu ninduen antsietatea saihestuko nuela pentsatuz. Baina ezin dut gehiago jasan eta mundua murgilduta dagoen eromen lasterketa honi bi lerro eskaintzera behartuta nago, duela urte batzuk imajinaezinak nituen protagonistak salatu eta deitoratzeko eta espezie gisa gizakia unibertsoko errore bat besterik ez dela berresteko.
Gizateriari oraindik geratzen zitzaion zentzu
apurra suntsitu egin du, mundu justuago eta orekatuago baten itxaropenean
altxatutako eraikin ahularen oinarriari erasotzen dion tsunami suntsigarri
batek. Buru gaixoek hartu dute marrazoz jositako itsaso ekaiztsuan nabigatzen
saiatzeko oraindik gai zen belaontzi ahularen lema. Eta hori guztia gizarte
alienatu eta itsu baten onespenarekin gertatzen ari da, bere borreroa
txalotzeko prest dena.
Hainbeste ergelkeriaren aurrean amore emateari
uko egiten diodan arren, gizateriaren baitatik sentimendu emozionalaren arrasto
oro ezabatuko duen historia-orrialde bat idazten ari dela iruditzen zait.
Arrazoimenaren indarraren erabateko porrota ekarriko duen ziklo berri baten
ateetan gaude. Iluntasuna, morrontza, esklabutza.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina