Aurtengo udako gau sargoritsuek, goi
tenperaturez gain, ustekabekoak ere ahalbidetu dituzte eta horietako bat
gertatu zitzaidan lehengo ostiral-larunbatekoan, termometroak errekor mundialak
hautsi ondoren iluntasunak zekarren haize pittintxoa lagunekin dastatzen ari
nintzela. Uribarri Ganboa oso herri txikitxoa da eta dozena bat adiskide
bertako gune bakar batera biltzea ez da normalean ematen. Baina hantxe ari
ginen, kontu kontari, oroimenak berehala ahazten dituen aurreko udetako
hotz-beroak gogora ekartzen.
Halako batean bi mutil gazte ezezagun azaldu
ziren, urduri oso, besoetan lore ontzi handi bana zekartela, eta gure aurrean
aparkatuta zegoen auto batera hasi ziren kargatzen ontziak, haien
tamainarengatik nekez sar zitezkeenak. Urduritasunak ez bide zien laguntzen eta
gutariko batzuk hurbildu gintzaizkien esku bat luzatzeko asmoz. Eurengana heldu
baino lehen konturatu ginen ontziak lapurtzen ari zirela. Ez zuten espero,
jakina, euren gaiztakeriaren testigurik izatea eta zeramatena bertan uzteko
agindu genienean, urduritasunak goia jo zien. Maletategia gaizki itxi ondoren
ziztu bizian atera ziren euren autoan. Noski, matrikula hartzeko aukera izan
genuen. Baita hartu ere.
Maletategia oker ixteak ontziko landareak txikitu zituen eta lurrean
geratutako hostoek ekarri ziguten hurrengo ustekabea: marihuana zen. Beraz, deabruaren haizeak eraman bailuen atera zen autoak karga berezia zeraman. Eta galdera nagusitu
zitzaigun: herriko nor zen haien jabea? Erantzuna bilatzeari ekin genion;
samurra zen: ontziak zeuden tokitik autoa aparkatuta zeukatenerainoko tartean
lapur urduri gazte iheslariek utzitako arrastoaren alderantzizko bideari
jarraikiz... ezagutu genuen zein den bere ortuan maria ezkutuan hazten
duen herrikidea. Zer egin? Abisatuko
genuen bere etxean gertatutakoaz? Emango genion autoaren matrikula?
Biharamunean, egun argiz hobeto aztertzen bide dira arazoak, lapurketaren
lekuko zuzenok adi-adi egon ginen, ezer aipatzen ote zen gertatutakoaz. Baina
inork ez zuen herrian ttinttik ere adierazi gaueko pasadizoaz, ezta
interesatuak ere. Eta guk ere nahiago izan genuen isilik egotea, nahiz eta bi
gazteak jabetza pribatu batera sartu ziren, hiru bat metro altuerako ormaren
gainetik. Delitua, beraz.
“Paint your wagon” (Izenik gabeko hiriaren legenda) pelikulan bada abesti
zoragarri bat, “They call the wind Maria” tituluarekin. Larunbat goizaldeko bi
mutil ebasleren ihes zazpikia ikusita, maria-ko ontziekin autoan, une
hartan genuen haize epel apurrari keinu aldrebestua egin ziotela esango nuke.
Izenik jarriko ez diodan herrikidea, berriz, haizerik izan ote genuen ahaztuta,
sutan jarriko zen lapurketaz ohartutakoan. Eta pelikulako urre bilatzaileen
antzera, nik ere aurrerantzean Maria deituko diot gau sargoritsuaren haizeari.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina