Behar dugu elkarrekiko begirunea, baina ez dakit non saltzen duten hori; behar dugu lasaitasuna, baina ez dut ikusten inon erakusten denik bide horren ontasuna. Behar dugu gutxieneko gizarte kohesioa... eta horren oinarria zeharo hautsita dago. Daukagun kaskarkeriaren ondorioz etorkizunerako begirada lausotu egin da, eta iragarpenek ez dute eszenategia antzematen...
Inork nire aurreko hitzetan izpiritu ilun bat ikusten badu, ez dabil zuzen. Gerta daiteke, eta gertatzen da, egunero kontenplatzen duguna bezalako hainbeste zentzugabekeriaren aurrean, itxaropen alaiak islatzen lezakeen argazkirik egin ahal ez izatea. Hain da zaila! Baina sakonean berdin zait. Nire mundua bizitzen saiatzen naiz, neure pozekin eta etsipenekin, izan ere horietatik ekin diezaioket nire inguruari. Eta saiatzen naiz haiek gainezka egin ez nazaten, itsu ez nazaten. Nire esperientzia-mugetan sartzen dira eta horregatik normal jokatzen dut, ezagutzen dudanaren arabera eta eskura dezakedanaren arabera.
Bihoaz pikutara inoren promesak eta gomendioak. Nik ere ez ditut egiten.
Argazkia: Tere Anda
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina