Ez zait inoiz gustatu elizan erretilu edo poltsa bat pasa diezaidaten nire akaroa utziko ote dudan. Koakzioa iruditzen zait niri eliztarra halako tesituran jartzea. Amorru eman dit beti poltsari-zelatariaren aurrean nire jarrera azaltzeko frogak. Are gehiago, pertsona bakoitzaren pribatutasunaren aurkako erasotzat jotzen dut, eta horren aurrean nire jokaera duela hamarkada asko erabaki nuen, dirua publikoki ez nukeela inoiz emango baieztatuz. Norbait lagundu nahi badut, ez diot inori jakinarazi beharrik, ezta seinaleen bidez ere.
Hausnarketa hau gure herrian oso ezaguna den banaketa kate batean egindako “elkartasun kanpainarengatik” etorri zait burura. Hartu berri dituzun Cola Cao-a edo patatak ordaintzera zoazenean, kutxazainak galdetzen dizula zuk ere kanpaina horretarako diru-kopuru bat eman nahi duzun: nire askatasunaren eta intimitate-eskubidearen sartze bortitza da . Baina nor da kate hori nire sentimendu intimoak frogan jartzeko?
Elizaren jokaera, bere gastuetarako eliztarrek
laguntzen duten ala ez aztertzeko denen begien menpe jarriz, supermerkatu kate
honena bezain arbuiagarria iruditzen zait.
Elkarte horrek ongintzazko helburu batekin kolaboratu nahi badu, egin
dezala bere bitartekoekin, edo - nahi badu, eta gehienez jota- bere bezeroentzako inkesta partikularren bitartez.
Laguntza humanitariorako helburu honetarako edo beste baterako nire dirua eskaini nahi badut, esku batek besteak zer egin duen jakin gabe egingo dut. Are gutxiago, beste inoren eskuak.
Argazkia: wikipedia
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina