ROUCOREN BAKEA

Rouco Varelak abisatu digu: txintxoak izan, bestela gerra zibila etorriko da. Eta Roucok ongi baino hobeto daki nola piztu daitekeen gerra. Behintzat, 1936koaren sorburuan egon zirenengandik entzuteko eta ikasteko zubi zuzena izan du azken berrogei urteotan. Horregatik, jaun andreok, Roucok gerra-bake binomioaz hitz egiten duenean, kontuz!, zerbait daki-eta! 

Espainiar agintarik inguratuta bota zituen Rouco Varelak hitz horiek, egun beste anakronismo itzela suertatzen den zeremonia arranditsu batean. Bakeaz mintzatzen ari zen, nor-eta gizartearen pairamenduaz erantzukizun handia duten politikoek babestutako artzapezpikua. Gehiegi. Hipokresia latza, alde guztietatik begiratuta. Eta Martin Luther King zenak 1967an idatzitako “Nora goaz, kaos ala komunitatea?”  liburuan irakurritakoa gogoratu dut. Honatx: 

“Egun hauetan anbiguetate handi bat ematen ari da, bakea dela-eta. Denek hitz egiten dute gai horretaz, pertsonok lortu behar dugun helbururik preziatuentzat hartzen delarik. Baina erakunde politiko desberdinetako bastidoreen atzean oso bakanak dira haren alde lan egiten dutenak. Askok lau haizetara “Bakea! Bakea!” oihukatzen duten arren, bakea sorrarazten duen guztiari bizkarra ematen diote. Bake hitzaz ahoa betetzen zaie baina, errealitatean, defentsarako aurrekontuak hazten dituzte, armadetarako baliabideetan inbertitzen dute eta gero eta arma beldurgarriago eta oro birrintzaileagoak fabrikatzen dituzte. Bakeaz hitz egiten ari zaigun guztiei aditu beharko bagenie, belarrietatik erokeria sartuko litzaiguke, edozein tokitatik baitatoz  batera berba egiten ari diren haien hitzaldien oihartzunak. Estatu guztietako agintariak ari dira, teorian, bakearen alde, euren arteko negoziaketa mahaietara ezpatak eskuan dituzten gaizkileek zainduta doazenak barne” 

Faltsukeria, hipokresia salatzen ari zen Luther King. Aplika diezaiogun diskurtsoa gaurko errealitateari eta ohartuko gara gauzak ez direla bat ere aldatu. Gerra santuaren adierazpen hutsa da Roucorena. Eta hori, berarentzat, bakea da. Hipokrita!